شیوه های احیا، ترویج و ارتقای ورزش ها و بازی های بومی و محلی در کشور

این پژوهش از نوع توصیفی – تحلیلی است که به صورت پیمایشی انجام گرفته است. نمونه آماری شامل 2983 نفر از دست اندرکاران هیات های ورزش همگانی و ورزش روستایی و عشایری سراسر کشور، اعضای هیات علمی رشته تربیت بدنی دانشگاه های سراسر کشور و متخصصان و کارشناسان ورزشی شاغل در سازمان ها و دانشگاه های کشور بود. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه محقق ساخته ای بود که روایی آن با استفاده از نظرهای محققان و صاحب نظران و پایایی آن از طریق تحقیق راهنما تایید شد (آلفای کرونباخ=77/0). داده ها توسط روش های آمار توصیفی و نیز تحلیل عاملی تاییدی و نرم افزارهای SPSS و LISREL تجزیه وتحلیل شد. نتایج نشان داد که «سادگی پرداختن به بازی های بومی» و «عدم نیاز به امکانات و فضای خاص» مهم ترین جنبه های مثبت ورزش ها و بازی های بومی و محلی اند. همچنین «نبود برنامه ریزی» و «عدم برگزاری مسابقات منظم» از مهم ترین موانع توسعه این ورزش ها بودند. براساس نتایج تحلیل عاملی تاییدی «آموزش معلمان تربیت بدنی»، «اجرا در قالب درس تربیت بدنی در مدارس و دانشگاه ها» و «ترویج در دانشکده های تربیت بدنی» راهکار هایی بودند که بیشترین اهمیت را در متغیر ترویج داشتند. در متغیر ارتقای راهکارهای «تهیه طرح جامع ورزش های بومی و محلی» و «افزایش بودجه این بخش» دارای بیشترین اهمیت بودند. همچنین راهکارهای «آموزش در مدارس و دانشگاه ها» و «آموزش و اطلاع رسانی از طریق رسانه ها» به ترتیب اهمیت بیشتری در متغیر احیا داشتند.