سلول های بنیادی مزانشیمی و کاربرد آنها در درمان بیماری های خود ایمن: مقاله مروری

سلول های بنیادی مزانشیمی (MSCs) به عنوان عوامل تنظیم کننده سیستم ایمنی شناخته شده اند. تاثیر ایمونومدولاتوری این سلول ها بر انواع سلول های سیستم ایمنی از جمله لنفوسیت های T و B، سلول های کشنده طبیعی، نوتروفیل ها، ماکروفاژها و نیز سلول های دندریتیک سبب شده است تا امروزه از این سلول ها در درمان بیماری های التهابی و به خصوص بیماری های خود ایمن مانند مالتیپل اسکلروزیس و آرتریت روماتویید استفاده گردد. منبع اصلی سلول های بنیادی مزانشیمی بافت مغز استخوان می باشد اما جداسازی این سلول ها از بافت های دیگر بدن از جمله بافت چربی نیز صورت گرفته است. از آنجایی که لنفوسیت های T به عنوان مهمترین سلول های سیستم ایمنی سلولی به حساب می آیند، تاثیر MSCها بر فعالیت این سلول ها در هدایت پاسخ ایمنی از اهمیت بسیار ویژه ای برخوردار است. لنفوسیت های T در شرایط گوناگون، فنوتیپ و عملکرد متفاوتی خواهند داشت و بر اساس نوع شرایط حاکم، به زیر گروه خاصی با عملکرد و فنوتیپ خاص آن شرایط متمایز می شوند. MSCها منجر به تمایز سلول های T به سلول های T تنظیم کننده می گردند که نقش حایز اهمیتی در حفظ تولرانس و جلوگیری از ایجاد بیماری های خود ایمنی دارند. بنابراین در این مقاله مروری، سعی بر آن شده است تا اطلاعات سلول های بنیادی مزانشیمی موجود در ارتباط با عملکرد ایمونومدولاتوری آنها بر روی سیستم ایمنی، مکانیسم های احتمالی آن و تاثیر عملکرد این سلول ها در بهبودی بیماری های خود ایمن مورد نقد و بررسی قرار گیرد. به هرحال افزایش اطلاعات ما از نحوه تاثیر این سلول ها در سرکوب سیستم ایمنی منجر به استفاده بهتر از آنها به عنوان یک ابزار امید بخش در درمان بیماری های خود ایمن خواهد شد.