تجربه سال آخر دانشجویان کارشناسی پرستاری در محیط های بالینی: فخر حرفه ای

یادگیری در محیط های بالینی بخش مهمی از برنامه آموزشی دانشجویان پرستاری به شمار می آید. تعامل موثر و پویای دانشجویان با اعضای تیم مراقبت سلامتی، مربیان، محیط های بالینی و عناصر آن منجر به تکامل حرفه ای آنها می گردد. هدف این مقاله، گزارش بخشی از یک مطالعه اصلی است که به توصیف تجارب سال آخر دانشجویان کارشناسی پرستاری در محیط های بالینی می پردازد.
در این مطالعه کیفی، دوازده دانشجوی کارشناسی پرستاری شاغل به تحصیل در دو دانشکده پرستاری و مامایی بزرگ تهران و دو دانش آموخته کارشناسی پرستاری با نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. داده های مطالعه از طریق مصاحبه عمیق نیمه ساختار یافته در دوره کارآموزی های بالینی جمع آوری و با روش نظریه پایه استراس و کوربین (1998) مورد تحلیل قرار گرفت.
فخر حرفه ای به عنوان یکی از یافته های مهم مطالعه اصلی با سه طبقه فرعی کفایت حرفه ای، پذیرش از سوی دیگران و تمرین حرفه ای شدن تظاهر نمود. فخر حرفه ای، تجربه ای بود که در شرکت کنندگان مطالعه غالبا از اواخر برنامه آموزشی همزمان با نیمسال ششم یا هفتم تحصیلی آغاز و توسعه پیدا می کرد. دانشجویان ضمن کسب قابلیت های فردی و شایستگی های حرفه ای لازم، به جهت حضور طولانی در محیط های بالینی فرصت کافی برای تعامل و ارتباط با بیماران و اعضای تیم مراقبت پیدا می کردند. این مسئله پذیرش آنها را از سوی اعضای تیم مراقبت تسهیل می نمود. همچنین آنها در این مرحله از دوره آموزشی در می یافتند که باید خود را برای حضور در محیط های واقعی کار آماده نمایند.
فخر حرفه ای تجربه ای بود که غالب شرکت کنندگان مطالعه در سال آخر برنامه آموزشی، همزمان با برنامه کارآموزی در عرصه احساس می نمودند. بازنگری مجدد در فلسفه، رسالت و اهداف برنامه کارآموزی در عرصه (اینترشیپ)، اصلاح و اجرایی صحیح آن در عمل می تواند آثار و پیامدهای مثبت و سازنده ای در تجربه اجتماعی شدن و گذر نقشی دانشجویان کارشناسی پرستاری بر جای گذارد. پیشنهاداتی برای بهبود تجارب بالینی در سال آخر برنامه آموزشی دانشجویان ارائه گردیده است.