یافته های بالینی، دموگرافی و پاراکلینیکی سرگیجه های مرکزی و محیطی

سرگیجه یکی از شکایت های شایع پزشکی بوده و به دلیل ابتلای دستگاه های وستیبولر محیطی یا مرکزی ایجاد می شود. با توجه به نقش عوامل ژنتیک و سبک زندگی و عادت ویژه غذائی بر بروز برخی انواع سرگیجه و با توجه به نیاز آگاه سازی بیماران و پزشکان خانواده از علل شایع و چهره های بالینی گوناگون آن لازم بود در منطقه گیلان مطالعه ای بر شایع ترین علل و تفاوت نشانه های انواع مرکزی و محیطی سرگیجه انجام شود.
تعیین فراوانی نسبی و یافته های بالینی، دموگرافی و پاراکلینیک سرگیجه های مرکزی و محیطی این مطالعه مقطعی بر 152 بیمار مراجعه کننده با شکایت سرگیجه به بیمارستان های امیرالمومنین(ع) و پورسینای رشت از مهر 1390 تا مهر 1391 انجام شد. اطلاعات بیماران شامل ویژگی های دموگرافی، معاینه بالینی و شواهد پاراکلینیک، جمع آوری و با نرم افزار SPSS-17 و آزمون های chi square و فیشر تجزیه و تحلیل شد.
از 107 بیمار زن و 45 مرد (میانگین سنی 51.84±16.8 ساله)، 55 نفر(36/2%) علایم شنوایی و 30 نفر(19/7%) شکایات نورولوژی (دوبینی، اختلال تکلم و علایم عصبی موضعی) داشتند که از دسته اول40 نفر(26/3%) در گروه محیطی و 1 نفر(0/6%) در گروه مرکزی(P=0.007) و در دسته دوم 7نفر(4/6%) در گروه محیطی و 15نفر(9/8%) در گروه مرکزی قرار گرفتند(P=0.0001). برای 113 نفر MRI مغز انجام شدکه در 19/5% موارد نقایص آسیب شناسی مرتبط با سرگیجه را نشان داد. در 99 نفر اودیومتری انجام شد که در 38/4% موارد مختل و در بقیه طبیعی بود. در مجموع 59/2% علل سرگیجه را علل محیطی و در راس آن سرگیجه حمله ای خوش خیم وضعیتی (BPPV)(47/8%) تشکیل می داد. فراوانی سرگیجه مرکزی و محیطی برحسب گروه سنی اختلاف معنی دار نداشت اما به تفکیک جنس سرگیجه مرکزی در مردان نسبت به زنان شایع تر بود(0/04=P).
شایع ترین نوع سرگیجه در جمعیت مورد بررسی انواع محیطی بود. نقش معاینه بالینی در شناسایی نوع سرگیجه بسیار مهم است.