بررسی رابطه سبک مدیریت مربی گری با کیفیت خدمات با استفاده از مدل یابی مسیر به روشPLS در بیمارستانهای آموزشی شهر یزد سال 1391

بخش بهداشت و درمان، به لحاظ اهمیت نوع خدمات و سر و کار داشتن با سلامت و جان انسانها، اعتلای مدیریت آن و کیفیت خدمات و تضمین آن برای نظام بهداشت و درمان و مردم بطور فزاینده و مداوم مورد توجه قرار گرفته است. این تحقیق به بررسی رابطه سبک مدیریت مربیگری با کیفیت خدمات با استفاده از مدل یابی مسیر به روش حداقل مجذورات جزئی (Partial Least Squares)در بیمارستانهای آموزشی شهر یزد می پردازد.
این مطالعه به روش توصیفی- همبستگی بوده و جامعه آماری شامل کارکنان درمانی وبیماران مراجعه کننده به بیمارستانهای آموزشی شهر یزد است. نمونه آماری از کارکنان300 نفر و بیماران نیز300 نفر و از دو پرسشنامه «سنجش مهارتهای مدیریت مربی گری» و «کیفیت خدمات» برای جمع آوری داده ها استفاده گردید. از مدل یابی معادلات ساختاری روش حداقل مجذورات جزئی و بوسیله نرم افزار Smart PLS برای برآورد پارامترها و به منظور تجزیه و تحلیل شکاف ادراکات و انتظارات از آزمون t وابسته، تک نمونه ای، مستقل و آزمون تحلیل واریانس یکطرفه با نرم افزار16 spss انجام شد.
به کمک مدل PLS، برآورد رابطه ساختاری میان مربی گری و کیفیت خدمات 0/194- به دست آمد. که نشان دهنده رابطه منفی بین مهارتهای مربی گری و کیفیت خدمات است. بنابراین هر چه گرایش به مربی گری در یک بیمارستان بیشتر می شود، ادراک بیماران از کیفیت خدمات در آن بیمارستان کاهش خواهد یافت.
به نظر می رسد مدیران، مدیریت مربی گری و کارهای تیمی در بیمارستانها را بخوبی اجرا ننموده و این ممکن است عللی مانند فرهنگ سازمانی حاکم بر بیمارستان، تفاوت در بخشها، بالا بودن بیش از حد انتظارات کارکنان و عوامل دیگر داشته باشد. با توجه به مطالب و یافته های این پژوهش به نظر می رسد سبک مدیریت در بیمارستان، مدیریت استبدادی- خیرخواهانه با محوریت تیم گرایی بوده تا رضایت کارکنان و در نهایت رضایت مشتریان در دریافت بهتر کیفیت خدمات برآورده شود.