رابطه شوخ طبعی و کیفیت زندگی در بیماران سرطانی

شوخ طبعی به عنوان سلاح مقابله با مشکلات و نیرویی شفابخش، توجهات بسیار جدی را به خود جلب کرده است. از آن جایی که بیماری های جسمانی نظیر سرطان می تواند بر کیفیت زندگی که شامل عمل کرد مطلوب در ابعاد جسمانی و روان شناختی می باشد، اثرات منفی داشته باشد. هدف این پژوهش، بررسی نقش ابعاد شوخ طبعی بر ابعاد کیفیت زندگی بیماران سرطانی بوده است.
روش پژوهش، توصیفی و از نوع همبستگی بوده است که بر روی 50 نفر از بیماران سرطانی بیمارستان علی بن ابیطالب شهر زاهدان به صورت نمونه گیری در دسترس صورت گرفت و پرسش نامه های کیفیت زندگی (36SF-) و شوخ طبعی (SHQ) در مورد آنها اجرا گردید. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون تجزیه و تحلیل شد.
نتایج نشان داد که بین ابعاد شوخ طبعی (شوخ طبعی در شرایط استرس آور، روابط اجتماعی، شوخی کلامی و خنده) با کیفیت زندگی جسمانی(r= 0.278، p≤0.025) و کیفیت زندگی روانی (r= 0.283، P≤0.023) رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد. نتایج رگرسیون نشان داد که شوخ طبعی در روابط اجتماعی به همراه شوخی کلامی24% از تغییرات مربوط به کیفیت زندگی جسمانی و این دو متغیر با هم 40% از تغییرات مربوط به کیفیت زندگی روانی را نیز پیش بینی می کنند.
با توجه به نقش شوخ طبعی در کیفیت زندگی بیماران سرطانی پیشنهاد می شود مداخله های لازم جهت افزایش شوخ طبعی در زندگی بیماران سرطانی صورت گیرد.