تخمین توابع خطی و غیرخطی سیاست پولی در ایران

تعیین چگونگی واکنش سیاست پولی به متغیرهای کلیدی اقتصادی همواره از مشغولیت های عمده ذهنی اقتصاددانان پولی بوده است. تخمین قواعد سیاست پولی از طریق «توابع واکنشی» روشی است که به منظور شناخت رفتار بانک های مرکزی استفاده می شود. همانند سیستم های قاعده مند و تورم مزمن، با تغییر رژیم ها رفتارها عوض می شوند. در عمل، تخمین قواعد ابزاری توضیح می دهد چگونه بانک مرکزی سیاست خود را در قبال تحولات اقتصاد کلان پیش بینی شده تغییر می دهد. در این مقاله تخمین چند قاعده ابزاری به صورت خطی و غیرخطی برای اقتصاد ایران ارائه می گردد. قواعد خطی نشان می دهند که سیاست پولی در ایران، به جای مبارزه، تمایل به همراهی با تورم دارد. همچنین، تخمین ها نشان می دهند که بانک مرکزی جمهوری اسلامی ایران به طور سیستماتیک از قواعد سیاستی مرسوم یا مختلط در جهان تبعیت نمی کند. روایتی که می توان از تخمین های غیر خطی خواند آن است که در وضعیت «تورم پایین تر از یک آستانه»، سیاست های انبساطی بانک مرکزی به فعالیت های اقتصادی کمک می کند. در دوره های «تورم بالاتر از یک آستانه»، بانک مرکزی سیاست های ضد تورمی اعمال نمی کند ولی این موضع گیری به مساعدت به تولید نیز نمی انجامد. در این وضعیت، سیاست پولی نامناسب نیست اما خاصیتی نیز ندارد.