مدل بهبود عملکرد مشاوره ی مدرسه مبتنی بر توانمندسازی روانشناسان و مشاوران

توسعه ی کمی و کیفی برنامه های مشاوره در آموزش و پرورش می تواند یکی از شاخص های کیفی توسعه و پیشرفت برنامه های آموزشی و پرورشی محسوب گردد. بنابراین ضرورت دارد که مشاوران و روانشناسان مدارس با داشتن الگوی عملکردی مناسب، بهتر بتوانند به اهداف خود برسند. هدف اصلی پژوهش حاضر طراحی الگوی بومی بهبود عملکرد مشاوران در مدارس ایران بود.
این پژوهش به شیوه آمیخته انجام شده است. جامعه آماری پژوهش مدیران، مشاوران، معلمان و دانش آموزان شاغل در آموزش و پرورش استان آذربایجان غربی در سال تحصیلی 1392- 1391 بودند. نمونه انتخابی پژوهش (در بخش کیفی) که براساس اشباع نظرها تعیین شد شامل 48 نفر بود و (در بخش کمی) که بصورت تصادفی طبقه ای انتخاب شدند شامل 370 نفر بود. برای جمع آوری داده ها از مصاحبه و پرسشنامه محقق ساخته استفاده شد. سپس بر مبنای تحلیل اطلاعات به دست آمده و براساس شاخص های مورد نظر الگوی اولیه طراحی گردید. جهت اعتبارسنجی الگو از پرسشنامه استفاده شد.
یافته تفاوت فاحش بین وضع موجود و وضع مطلوب فعالیت های مشاوره در مدارس نشان داد. عوامل آسیب زای فعالیت های مشاوره و میزان تاثیر هر یک از عوامل شناسایی شد. برهمین اساس، الگوی مفهومی بهبود عملکرد مشاوران ارائه شد.
نتایج پژوهش نشان می دهد شناسایی و طبقه بندی عوامل آسیب زای فعالیت های مشاوره، توانمندسازی حرفه ای و روانشناختی مشاوران، لزوم آموزش صلاحیت های حرفه ای، زمانبندی اجرای فعالیت های مشاوره و مواردی دیگر می تواند به بهبود عملکرد مشاوران در مدارس منجر گردد.