مطالعه ی اثر سیلیمارین بر چسبندگی های داخل شکمی پس از انتروتومی در سگ

هدف از این مطالعه نشان دادن اثر سیلیمارین روی چسبندگی های صفاقی در سگ می باشد. در این مطالعه ده قلاده سگ بالغ نر و ماده استفاده شدند که به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و سیلیمارین داخل صفاقی تقسیم شدند. لاپاراتومی به طول 10 سانتی متر در خط میدلاین شکمی و انتروتومی در همه ی سگ ها انجام شد و پس از انجام انتروتومی، دیواره شکم بخیه گردید. لاپاروتومی مجدد 30 روز بعد از عمل انجام گرفت و شکل گیری چسبندگی به صورت ماکروسکوپی بر اساس دسته بندی نیر و دسته بندی آداچی درجه بندی شد. غلظت سرمی مالون دی آلدئید و فعالیت تام آنتی اکسیدانی اندازه گیری شد. امتیازات چسبندگی در گروه سیلیمارین به صورت معنی داری با گروه کنترل اختلاف داشت. تشکیل چسبندگی در گروه سیلیمارین نسبت به گروه کنترل گسترده تر و شدیدتر بود. ممکن است سیلیمارین از حفره ی صفاقی جذب نشده و به عنوان یک ماده ی خارجی عمل کرده باشد. غلظت سرمی مالون دی آلدئید و فعالیت تام آنتی اکسیدانی در بین گروه کنترل و دریافت کننده ی سیلیمارین تفاوت معنی داری نداشت. بنابراین سیلیمارین در استعمال موضعی اثر مفیدی در کاهش چسبندگی صفاق ندارد.