درآمدی بر تحول پارادایمی معرفت و تکوین انگاره پلورالیسم

انگاره پلورالیسم، در فرایند تحول پارادایمی معرفت مدرن، نضج و گسترش یافته است. تغییر در عناصر پارادایمی، موجب جابه جایی های پارادایمی شده است و در رهگذر این جابه جایی ها، از پارادایم های عینی گرا به پارادایم های نسبی گرا، انتقادی و ترکیبی، انگاره پلورالیسم تکوین یافته و در خوانش های متفاوت هر یک از مقوله کثرت، صورت بندی مختص به خود را پیدا کرده است. در دوره اثبات گرایی، مقدمات رویش پلورالیسم به نحو سلبی فراهم آمده است، در دوره پسااثبات گرایی نهال آن در بستر مدرنیته نهاده شده، در دوره خردگرایی انتقادی رشد و نمو یافته و در دوره تسلط پارادایم های نسبی گرا به درختی تنومند تبدیل می شود.
با بررسی سیر تاریخ تحول پارادایمی معرفت در پهنه مغرب زمین، می توان به این نتیجه رسید که به هر میزان، گرایش به هستی شناسی رئالیستی، معرفت شناسی عینی یا مطلق گرا و روش شناسی کمیت باور شدت می گیرد، عباراتی نظیر «مرکزیت باوری»، «کلیت نگری»، «بنیادگرایی»، «وحدت باوری»، «اصول گرایی»، «قطعیت گرایی» و «جزمیت معرفتی» نیز غلظت یافته و میزان انقیاد به انگاره پلورالیسم مدرن کاهش می یابد؛ و متقابلا به هر میزان، تمایلات به هستی شناسی ایدئالیستی، معرفت شناسی ذهنی یا نسبی گرا و روش شناسی کیفی ترکیبی، شدت می یابد؛ عبارت هایی نظیر «مرکزیت گریزی»، «جزئی نگری»، «ساختارزدایی»، «کثرت باوری»، «تصلب گریزی»، «نسبیت گرایی» و «شکاکیت معرفتی» نیز پررنگ تر شده و میزان تقید به انگاره پلورالیسم مدرن افزایش می یابد.