ارزیابی پاسخ ایمنی سلولی به دنبال ایمنی زایی نوزاد موش با ویروس وزیکولار استوماتیت

میکروارگانیسم های عفونت زا یکی از منابع اصلی بیماری و مرگ در سراسر جهان بوده و یکی از علل اصلی مرگ در دوران نوزادی انسان ها به شمار می روند بنابراین واکسیناسیون موثر در این گروه سنی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. بی پاسخی و یا پاسخ ابمنی کاهش یافته دو خصوصیت عمده ایمنی نوزادی است که کارآیی واکسن ها را محدود می کند. در این پژوهش پاسخ های ایمنی سلولی ایجاد شده به دنبال تزریق آنتی ژن در دوره های مختلف سنی موش های نوزاد با موش های بالغ مقایسه شده است.
موش های بالغ و نوزاد در سنین مختلف پس از تولد با ویروس وزیکولار استوماتیت واکسینه شدند و یک هفته پس از تزریق ویروس یا دوزهای یادآور فعالیت سلول کشی سلول های ایمنی روی سلول های طحال با استفاده از سلول های هدف EL4 (رده سلولی لنفومای موشی) که با ویروس آلوده شده بودند و روش سنجش فعالیت آنزیم لاکتات دهیدروژناز با کیت لاکتات دهیدروژناز ارزیابی شد.
نتایج به دست آمده نشان داد که تزریق آنتی ژن در بدو تولد منجر به القای پاسخ کاهش یافته در نوزادان موش در مقایسه با موش هایی می شود که تزریقات بعدی آنتی ژن را داشتند. همچنین در گروه بالغین به دلیل تکامل سیستم ایمنی پاسخ های بیشتر ایمنی مشاهده شد.
نتایج به دست آمده نشان داد که ایمنی زایی موش های نوزاد ممکن است یک پاسخ ایمنی کاهش یافته ای را در مقایسه با واکسیناسیون موش های بالغ القا کند که با تزریق دوزهای یاد آور جبران می شود.