رابطه ژنژیویت و پریودنتیت با بیماری β تالاسمی ماژور

تالاسمی شایعترین اختلال ژنتیکی در سنتز هموگلوبین است که با کاهش زنجیره های آلفا و یا بتاگلوبین مشخص می شود. مهمترین نشانه های این بیماری شامل تغییرات استخوانی به ویژه در جمجمه، ماگزیلا و استخوان گونه و پوسیدگی های دندانی و بیماری پریودنتال می باشد. با توجه به شیوع بیشتر عوارض دهانی دندانی در این بیماران با تشخیص به موقع می توان به پیشگیری و درمان معضلات بیماران تالاسمیک اقدام کرد لذا در این مطالعه بر آنیم تا به بررسی رابطه ژنژیویت و پریودنتیت با بیماری β تالاسمی بپردازیم.
در این مطالعه مورد-شاهدی 50 بیمار مبتلا به تالاسمی ماژور 15-35 ساله مراجعه کننده به مرکز تالاسمی امیرکلا و 50 فرد سالم به عنوان گروه کنترل از افراد سالم جامعه مورد معاینه قرار گرفتد. برای بیماران پرسشنامه ای شامل اطلاعات عمومی (مانند جنس، سن و...) و اطلاعات موبوط به معاینه بالینیمانند ایندکس لثه ای (GI)، عمق پاکت پروب شده (PPD) و اتصالات از دست رفته (AL) و ایندکس سلامت دهان (OHI-S) تکمیل شد.
میانگین سنی بیماران و افراد سالم به ترتیب 23/92 ± 5/591 و 23/98 ± 6/554 بود. میانگین ایندکس سلامت 2/18 ± 0/77 در گروه بیمار در مقابل 1/2 ± 0/81 گروه سالم بود و از لحاظ آماری تفاوت معنادار نبود(P= 0/635). متوسط GI در گروه بیماران به طور معنی داری بیشتر از گروه سالم بود(به ترتیب 1/28 ± 0/73، 0/94 ± 0/59 و P =0/014)؛ همچنین عمق پاکت در بیماران 0/4 ± 0/53 و در گروه سالم 0/12 ± 0/33 و میانگین اتصالات از دست رفته در بیماران 0/4 ± 0/53 و در گروه سالم 0/08 ± 0/27 بود.تفاوت ها از نظر آماری از سطح معناداری برخوردار بودند(به ترتیب P = 0/003 و P <0/001).
در بین پارامترهای مورد بررسی ایندکس های پریودنتالی در افراد مبتلا به تالاسمی به طور معناداری بیشتر از گروه سالم بودند که شیوع بیشتر بیماری های لثه ای و پریودنتالی را نشان می دهند در نتیجه میتوان با پیگیری های مستمر و پایش دوره ای وضعیت بیماران به پیشگیری و درمان زودهنگام عوارض و معضلات ناشی از تالاسمی اقدام کرد.