آثار سن موش والد بر خصوصیات اسپرمی، میزان گونه های فعال اکسیداتیو، آنتی اکسیدان های داخل اسپرمی و نتایج حاصل از لقاح آزمایشگاهی

افزایش سن به عنوان یک عامل اکسیداتیو روی ناباروری مردان تاثیر دارد. در این پژوهش آثار افزایش سن بر پارامترهای اسپرم، آنتی اکسیدان های محلول در آب و گونه های آزاد اکسیژن داخل اسپرمی و میزان به وجود آمدن بلاستوسیست ها متعاقب لقاح آزمایشگاهی در موش نر مسن در مقایسه با موش جوان ارزیابی شد.
5 سر موش نر مسن 10-12 ماهه و 5 موش نر بالغ جوان 2-3 ماهه نژاد NMRI انتخاب شدند. در این مطالعه پارامترهای اسپرم، میزان گونه های آزاد اکسیژن، آنتی اکسیدان های محلول در آب و میزان لقاح آزمایشگاهی در دو گروه ارزیابی شد. نتایج به وسیله آزمون های تی مستقل و مجذور کای بررسی شد. بین میانگین غلظت آنتی اکسیدان های محلول در آب و میانگین بازتابش فلورسنت گونه های آزاد اکسیژن نیز آزمون همبستگی انجام شد.
کاهش معنی داری (05/0P≤) در تعداد، حرکت پیشرونده و شکل طبیعی اسپرم در گروه مسن نسبت به گروه جوان مشاهده شد. بین دو گروه تفاوت معنی داری در میزان درصد لقاح آزمایشگاهی و تشکیل بلاستوسیست، سطح گونه های آزاد اکسیژن و آنتی اکسیدان های محلول در آب موجود در اسپرم مشاهده نشد. بین میانگین غلظت آنتی اکسیدان های محلول در آب و میانگین بازتابش فلورسنت گونه های آزاد اکسیژن در هر دو گروه مسن و جوان رابطه معنی دار (01/0P≤)، معکوس و خطی بود.
پیری سبب کاهش معنی دار در تعداد، تحرک پیشرونده و درصد زنده مانی اسپرم می شود. در موش مسن و جوان، افزایش سطح آنتی اکسیدان های محلول در آب با کاهش سطح اکسیدان ها همراه است. به علاوه؛ سن موش نر نمی تواند بر میزان درصد لقاح آزمایشگاهی و بلاستوسیت های حاصل از تکوین این جنین ها موثر باشد.