آسیب شناسی سیاست های دولت در ساماندهی اسکان غیر رسمی ایران

اسکان غیررسمی از جمله پدیده هایی است که به دنبال تحولات ساختاری وبروز مسائل و مشکلات اقتصادی–اجتماعی مانند جریان سریع شهرنشینی و مهاجرت های روستایی لجام گسیخته در بیشتر کشورهای جهان بویژه کشورهای جهان سوم پدیدار گردیده است. از آنجا که این پدیده در زمینه ای از عوامل فراتر از مکان شکل وگسترش یافته و به طور متقابل بر محیطی فراتر از آن نیز تاثیر می گذارد، چاره جویی این مساله به سیاستگذاری و اقداماتی نه فقط در سطح محلی آن، بلکه در سطح ملی نیاز دارد. بر اساس تاکیدهای موجود در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، تامین سرپناه مناسب و در خور شان انسان، یکی از وظایف بسیار مهم دولت در قبال شهروندان ایرانی به شمار می آید. دولت در ایران- چه قبل از انقلاب اسلامی و چه پس از آن-سیاست های زمین و مسکن شهری را در دست داشته و کنترل می کرده است. این مقاله با استفاده از روش توصیفی- تبیینی، با رویکرد کیفی مطالعات کتابخانه ای واسنادی و با استفاده ازجدول ارزیابی جمع آوری شده است و این پژوهش سعی در بازنمایی آسیب سیاست های به کار رفته توسط دولت و علل کمتر رضایت بخش بودن سیاست های آن در ر استای ساماندهی اسکان غیررسمی دارد. یافته های کلی این مقاله عبارت انداز: 1- موفقیت ساماندهی اسکان غیررسمی در گرو اتخاذ سیاست های ملی مرتبط با موضوع برای رفع عدم تعادل های ساختاری جوامع شهری است. 2- الویت داشتن سیاست ساماندهی با تاکید بر راهبرد توانمندسازی در سالهای اخیر با توجه به عدم موفقیت سیاست های دیگر تجربه شده. 3- میزان موفقیت سیاست های فوق در گرو حمایت های اولیه وپشتیبان دولت و نهادهای مدیریت شهری می باشد.