فراوانی استافیلوکوکوس اورئوس در کارکنان بیمارستان های شیراز و تعیین الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی آن ها

مصرف نادرست آنتی بیوتیک ها طی چند دهه گذشته منجر به بروز سویه هایی از استافیلوکوکوس اورئوس شده است که به متی سیلین و ونکومایسین مقاوم می باشند. از آنجایی که ناقلین این باکتری در بینی، یکی از منابع مهم انتقال عفونت در بیمارستان ها می باشند، هدف از این بررسی، تعیین فراوانی ناقلین و الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی استافیلوکوکوس اورئوس جدا شده از کارکنان بیمارستان های شیراز بود.
در این مطالعه توصیفی- مقطعی در سال 1391، 591 نمونه از ناحیه قدامی بینی کارکنان درمانی و خدماتی بیمارستان های شیراز توسط سواب استریل گرفته شد. پس از تعیین هویت باکتری استافیلوکوکوس اورئوس با آزمایش های بیوشیمیایی و میکروبیولوژیکی، الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی ایزوله ها به روش انتشار دیسک برای 13 نوع آنتی بیوتیک بررسی شد. (MIC)Minimum inhibitory concentration سویه های مقاوم به متی سیلین در روش دیسک دیفیوژن نسبت به آنتی بیوتیک های ونکومایسین، تیکوپلانین، لینزولید و سینرید با روش (E-test (Itly، Liofilechem تعیین شد.
14/6 درصد افراد در این مطالعه، ناقل استافیلوکوکوس اورئوس در بینی بودند. به گونه ای که 74 درصد از آن ها کارکنان درمانی و 26 درصد کارکنان خدماتی بودند و بین ناقل بودن و متغیرهایی مثل شغل، بخش، جنسیت و سن کارکنان ارتباط معنی داری مشاهده نشد (p>0.05). در بین ایزوله های استافیلوکوکوس اورئوس بیشترین حساسیت آنتی بیوتیکی به آنتی بیوتیک های ونکومایسین، تیکوپلانین، لینزولید و کوینوپریستین- دالفوپریستین (95/3 درصد) و کمترین حساسیت به آنتی بیوتیک های آموکسی سیلین و آمپی سیلین (3/5 درصد) مشاهده شد. تنها دو سویه با روش E-test مقاومت کامل به ونکومایسین نشان دادند.
با توجه به اینکه 14/6 درصد از کارکنان در این بررسی ناقل استافیلوکوکوس اورئوس بودند و مقاومت سویه های جدا شده به بیشتر آنتی بیوتیک های رایج در درمان عفونت های استافیلوکوکوس اورئوس وجود داشت، شناسایی و درمان این کارکنان درمانی و خدماتی می تواند از افزایش عفونت های بیمارستانی ناشی از سویه های مقاوم جلوگیری نماید.