ارزشیابی سطح قابلیت زندگی شهری با تاکید بر رویکرد CDS؛ مورد مطالعه: شهر اصفهان

افزایش سطح رفاه و خوشبختی، یکی از اهداف دیرینه بشر بوده است. شهرها به عنوان سکونت گاه های انسانی برای رسیدن به این هدف، از ابتدای پیدایش خود انواع مختلفی از الگوهای برنامه ریزی شهری را تجربه کرده اند. راهبرد توسعه ی شهری، یکی از آخرین الگوهای برنامه ریزی مطرح شده برای شهرها است. این راهبرد به دنبال ایجاد شهرهایی پایدار با چهار رکن قابلیت زندگی، بانک پذیری، رقابت پذیری و حکمرانی خوب است. این مقاله دو هدف عمده را دنبال می کند:1) ارزشیابی سطح قابلیت زندگی شهر اصفهان با کسب نظرات شهروندان، 2) شناسایی قوی ترین و ضعیف ترین بعد قابلیت زندگی در شهر اصفهان و 3) مقایسه ی مناطق چهارده گانه ی شهر اصفهان از نظر سطح قابلیت زندگی.
گردآوری داده ها به روش میدانی و با استفاده از ابزار پرسش نامه بوده است. نمونه ی منتخب، شامل 471 نفر از شهروندان ساکن در مناطق چهارده گانه ی شهر اصفهان بوده است، که به روش تصادفی طبقه بندی شده، انتخاب شد. نتایج پژوهش حاکی از پایین تر بودن سطح قابلیت زندگی شهر اصفهان نسبت به متوسط طیف لیکرت و وجود تفاوت معنی دار بین مناطق مختلف شهر از نظر این شاخص بود.