اثر عصاره علف چای و کرم سولفادیازین نقره 1 درصد بر بهبودی زخم سوختگی درجه دو در موش صحرایی نر

علف چای در طب سنتی، گیاهی است که برای درمان موضعی زخم های سطحی، سوختگی و درماتیت استفاده می شود. لذا هدف از این مطالعه بررسی اثر عصاره علف چای و کرم سولفادیازین نقره 1 درصد بر بهبود زخم سوختگی درجه دو بر موش صحرایی نر بود.
این مطالعه تجربی بر روی 30 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار با وزن50±200 گرم انجام شد. برای ایجاد سوختگی درجه دوم با استفاده از تیوپنتال سدیم، حیوان بی هوش شد و با آب جوش سطح مقطع به مساحت 2 سانتی متر مربع ایجاد شد و به طور تصادفی به 3 گروه مساوی تقسیم شدند. بعد از سی و پنج روز تیمار، موش ها بیهوش شدند و نمونه های بافت سوختگی مورد نظر برداشته و بعد از پردازش بافتی و رنگ آمیزی هماتوکسیلین ائوزین با میکروسکوپ نوری بررسی شدند. گروه اول یا کنترل سوختگی، روزانه با سرم فیزیولوژی شستشو می شدند. گروه دوم و سوم پس از سوختگی به ترتیب با عصاره آبی الکلی علف چای و کرم سولفادیازین نقره 1 درصد تحت تیمار قرار گرفتند. داده ها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه تجزیه و تحلیل شدند.
میانگین سطح سوختگی، ضخامت اپیدرم و میزان مالون دی آلدهید در گروه تیمار با علف چای در مقایسه با گروه سولفادیازین نقره و گروه کنترل به حد طبیعی نزدیک شده بود، ولی در طول مدت تیمار در مقایسه با گروه سولفادیازین نقره اختلاف آماری معنی دار یافت نشد(p> 0.05).
هر چند از لحاظ آماری اختلاف معنی داری مشاهده نشد، ولی اثرات ترمیمی در گروه تیمار شده با علف چای در مقایسه با گروه های دیگر بهتر بود.