بررسی اثر فاکتور رشد انسولینی در روند ترمیم زخم های حاد پوستی در رت های دیابتی شده به وسیله استرپتوزوتوسین

تاخیر در ترمیم زخم افراد دیابتی یک پدیده شایع است که پاتولوژی آن کم تر شناخته شده است. انواع سلول های پوستی، ماتریکس خارج سلولی و انواع فاکتورهای رشد در ترمیم زخم دخالت دارند. تحقیقات زیادی در خصوص اثرات ژن درمانی و سلول درمانی در بهبود زخم انجام شده است. در این مطالعه تجربی، اثرات انتقال سلول فیبروبلاست ترنسفکته شده با ژن IGF-1 بر روی زخم های دیابتیک در رت مورد بررسی قرار گرفت.
در مطالعه تجربی حاضر، دیابت در موش های صحرایی با استرپتوزوتوسین القا شد. فیبروبلاست ها کشت داده شدند و با IGF-1 ترنسفکته شدند. از لیپوفکتامین 2000 به عنوان معرف ترنسفکشن استفاده شد. میزان بیان IGF-1 ترنس ژن شده به وسیله الایزا اندازه گیری شد. جهت مطالعه در محیط In Vivo حیوانات (با وزن 200-170 گرم) به طور تصادفی به سه گروه (5 رت/گروه) تقسیم شدند و زخم هایی با ضخامت کامل پوست در ناحیه پشت گردن ایجاد شد. سوسپانسیونی از سلول های فیبروبلاست ترنسفکته و ترنسفکته نشده به لبه زخم تزریق شد و با زخم های درمان شده با نرمال سالین مقایسه گردید. برای آزمایشات میکروسکوپی، بیوپسی در روز 8 انجام شد.
در محیط آزمایشگاهی، حداکثر بیانIGF-1 در سلول های فیبروبلاست ترنسفکته (95/96 پیکوگرم/ میکرولیتر)، 24 ساعت بعد از ترنسفر ژن بود. همچنین در محیط In Vivo، ژن درمانی باعث افزایش فیبروبلاست ها و کراتینوسیت ها در فرایند ترمیم زخم شد. بافت گرانوله تشکیل شده در زخم های ترمیم شده با فیبروبلاست ترنسفکته و فیبروبلاست ترنسفکته نشده در مقایسه با گروه کنترل سازمان یافته تر بود.
این مطالعه نشان داد که با بهینه سازی انتقال ژن، بیانIGF-1 افزایش یافت و انتقال سلول فیبروبلاست ترنسفکته شده به محیط زخم، دارای اثرات قابل توجهی در بهبود زخم های حاد دیابتی در موش های صحرایی بود.