ضرورت وزن شعری و تاثیر آن بر مذکر و مونث در مرکب اسنادی

زبان شعر در وزن و قافیه با زبان نثراختلاف دارد و این امر موجب به کارگیری دستور زبان متفاوت شعر با نثر می شود که دستورشناسان از آن باعنوان «ضرورت شعری» یاد می کنند. گاهی ممکن است شاعر، ضرورت شعری را با به کارگیری جوازات و وجوبات قواعد نحوی، در عدول از مطابقت مسند و مسندالیه، توجیه کند. مذکر و مونث ازجمله مقولات دستوری مهمی است که در زبان عربی کاربرد زیادی دارد؛ از این رو بحث مقاله ی حاضر، بررسی «ضرورت شعری» در رابطه ی مذکر آمدن مونث و مونث آمدن مذکر در مرکب اسنادی است. این مقاله با بررسی مسئله ی «ضرورت شعری» و اثر آن در رابطه ی بین شاعر و فکر نحوی وی می پردازد؛ زیرا شاعر در بسیاری از موارد، صرف و نحو را فدای موسیقی می کند تا گوش نوازی ولطافت زیبای شعر را نگه دارد. هدف این مقاله، بیان نقش ضرورت شعری در روابط استثنایی عدول مسند و مسند الیه از لحاظ مطابقت و عدم مطابقت در مذکر و مونث آمدن لفظ است؛ وپرسش اصلی این است که تنگنای ضرورت شعری در بحث عدول از مطابقت مسند و مسندالیه چگونه توجیه شده است؟ نتیجه این که، نحویان عموما هنگامی که شاعر درتنگنای ضرورت شعری قرار می گیرد، ازحمل برمعنا استفاده می کنند!