بررسی ارتباط پلی مورفیسم های عوامل انعقادی در زنان مبتلا به میوم رحمی

میوم ها (لیومیوم یا فیبروئید) تومورهای خوش خیم و تک کلونی سلول های عضله ی صاف دیواره ی رحم می باشند. ترومبو آمبولی وریدی (VTE یا Venous thromboembolism) از عوارض شایع سرطان است؛ با این حال، سهم عوامل ترومبوتیک در بیماران مبتلا به سرطان نتایج متناقضی دارد. مطالعه ی حاضر به منظور بررسی ارتباط بین پلی مورفیسم ژن عوامل انعقادی و خطر ابتلا به میوم رحمی طراحی و اجرا شد.
در مطالعه ی حاضر، سه پلی مورفیسم ژن عامل انعقادی انتخاب شدند و با استفاده از روش ARMS-PCR (Amplification refractory mutation system- polymerase chain reaction) مورد بررسی قرار گرفتند. در این مطالعه، شیوع پلی مورفیسم های ژن پروترومبین (A20210G) (PTH یا Prothrombin)، بتا فیبرینوژن (A/G455) (FGB یا Fibrinogen beta) و بازدارنده ی فعال کننده ی پلاسمینوژن1 (G5/G4) (1-PAI یا 1-Plasminogen activator inhibitor) در 50 زن با تشخیص کلینیکی میوم رحمی و 50 زن سالم مورد بررسی قرار گرفتند. داده ها به وسیله ی نرم افزار SPSS نسخه ی 19 و با کمک آزمون 2χ تجزیه و تحلیل شدند.
پلی مورفیسم های (1799963rs) PTH، (1800790rs) FGB و (1799889rs) 1-PAI با افزایش خطر ابتلا به میوم رحمی در جامعه ی مورد مطالعه، ارتباط معنی داری نداشتند (050/0 < P).
هیچ ارتباطی بین پلی مورفیسم های مورد بررسی و خطر ابتلا به میوم رحمی مشاهده نشد.