بررسی نشانه های نامتعارف زیبایی در ادب فارسی

چه معیارها و نشانه هایی درباره زیبایی شناسی سنتی باعث می شود که نیاکان ما انسانی را خوب رخ بنامند؟ آیا این معیارها در طول زمان دگرگونی پذیرفته است؟ آیا در دنیای سنتی که به نظر می رسد همه چیز در چارچوبی مشخص و معین تعریف می شود، زیبایی نیز تابع تعریف جدولی است و چیزی که فراتر یا خارج از جدول زیبایی باشد، نازیباست؟ آیا این معیارها در طول زمان دگرگونی پذیرفته اند؟ پاسخ ما این است که گاه در الگوی زیبایی شناسی قدما نمونه هایی می یابیم که ناظر بر تفاوت دیدگاه زیبایی شناختی گویندگان آن ها و سلیقه متفاوت آنها از ذائقه رایج و حاکم بر دنیای سنتی است. این نمونه ها اگرچه اندک اند، بر این دنیای یکسان و یک شکل و یک سویه گاه رنگی کاملا متفاوت می پاشند؛ آن گونه که معیارها و نشانه هایی که به نظر اصیل، همیشگی، پایدار و خدشه ناپذیر می آیند، متحول می شوند و دگرگون. گاه خصوصیتی متفاوت اثری عمیق در ذهن شاعر داشته و او را وادار به بیانی متفاوت کرده است و گاه زیبایی، جنبه الحاقی و وارداتی پیدا می کند و بر اثر تعامل با دیگر فرهنگ ها به اذهان و اذواق راه می یابد.