تغزل در شعر نو

شعر عاشقانه از گونه هایش اشعار غنایی است که در آن، شاعر به بیان احوالات و عواطف شخصی خود می پردازد. اگر بخواهیم شعر عاشقانه را در عبارتی موجزتر تعریف کنیم، باید بگوییم که شعر عاشقانه بیانی هنری است که در آن شاعر / عاشق در مقام نهاد «سوبژه» به توصیف و ستایش معشوق خود در مقام موضوع «ابژه» مبادرت می ورزد. برای ترسیم این گونه بیان هنری، در تغزلات پنج شاعر نوپرداز: «نیما، شاملو، فروغ، اخوان و سپهری»، از توصیف اجمالی غزل دوره مشروطه ناگزیریم. چون غزل مشروطه، خود ادامه فرم غزلسرایان قدیم تاریخ ادب ماست، شرحی هر چند کوتاه در باب مفهوم و مبانی تغزل در شعر گذشته نیز خواهیم آورد. «جنبش رمانتیسم» بی شک در بار آوری و پرورش عاشقانه های شاعران جدید، نقش بسزایی داشته است. بخش «تغزل معاصر» به ترسیم خطوط کلی تغزلات شاعران نوپرداز - که متن کار را تشکیل می دهند - می پردازد. «بیان هنری» در متن مقاله به ترتیب با عناوین تغزل نیما، تغزل شاملو، تغزل اخوان و تغزل سهراب از نظر خواننده خواهد گذشت.