شناسایی گونه های معرف شدت های مختلف چرایی با استفاده از آنالیز شیب تغییرات در مراتع نیمه استپی فریدن اصفهان

پایش و تفسیر نحوه تغییرات پوشش گیاهی نسبت به شرایط مختلف اکولوژیکی و مدیریتی به عنوان یک پیش نیاز جهت دستیابی به مدیریت پایدار در اکوسیستم های مرتعی مطرح است. این مطالعه با هدف بررسی عکس العمل گونه های مرتعی به شدت های مختلف چرایی، در 31 مکان مرتعی نیمه استپی منطقه فریدن اصفهان انجام شد. مکان های مرتعی با شرایط اکولوژیکی نسبتا مشابه و با شدت های چرایی متفاوت انتخاب و فراوانی گونه های گیاهی در هر مکان مطالعاتی با استفاده از روش قدم نقطه در امتداد 4 ترانسکت متعامد 30 متری اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آنالیز تحلیل تطبیقی قوس گیری شده (DCA) و آنالیز مرکزی تجزیه مولفه های اصلی (CPCA) در نرم افزار آماری ISPD رج بندی شدند. بر اساس نتیجه تجزیه و تحلیل های رگرسیونی بین فراوانی گونه های گیاهی و محور اول آنالیز CPCA (که بیانگر موقعیت مکان های مرتعی در یک شیب چرایی بود)، گونه های با مقدار شاخص پذیرش بالاتر از 0/5 که ضریب تبیین آنها نیز بالاتر از 0/3 بود، به عنوان گونه های معرف شدت چرایی انتخاب شدند. از 34 گونه گیاهی مطالعه شده، تعداد 5 گونه به شکل کمی به عنوان گونه های معرف شدت های مختلف چرایی تعیین شدند که Agropyron trichophorum به عنوان گونه کم شونده، Hordeum bulbosum وAcanthophyllum microcephalum به عنوان گونه های زیاد شونده و Astragalus verus و Cousinia bachtiarica به عنوان گونه های مهاجم معرفی شدند. بررسی تغییرات فراوانی این گونه های معرف، می تواند گویای تغییرات مثبت و منفی در ترکیب گیاهی از لحاظ ارزش چرایی منطقه مورد مطالعه باشد و مدیران مرتع با بررسی تغییرات فراوانی این گونه های گیاهی می توانند راهکارهای مدیریتی مناسب را اتخاذ نمایند.