مقایسه تاثیر جمعی ممانتین و متیل فنیدیت با متیل فنیدیت به تنهایی در درمان کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی- کم توجهی

اختلال بیش فعالی- کم توجهی یک اختلال شایع روانپزشکی در کودکان می باشد و تشخیص و درمان به موقع این اختلال اهمیت به سزایی در کنترل علایم و پیشگیری مشکلات بعدی کودکان دارد. این مطالعه اثر تجویز ترکیبی ممانتین و متیل فنیدیت در درمان کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی- کم توجهی را بررسی میکند.
این مطالعه یک کارآزمایی بالینی دو سو کور است. 36 کودک مبتلا به اختلال بیش فعالی- کم توجهی به روش تصادفی در دو گروه (هر گروه18 نفر) قرار گرفتند. گروه اول متیل فنیدیت و ممانتین و گروه دوم متیل فنیدیت و دارونما دریافت کردند. میزان پاسخ به درمان بر اساس مقیاس کانرز و عوارض جانبی داروها در ابتدای مطالعه و هفته های 1، 2، 3 و4 مورد ارزیابی قرار گرفتند.
نمرات کانرز در ابتدای مطالعه(0.835=P) و پایان هفته اول (0.136=P)در دو گروه تفاوت معنی داری با هم نداشتند ولی در پایان هفته دوم، پایان هفته سوم و پایان هفته چهارم در دوگروه تفاوت معنی داری با هم داشتند (0.002 و 0.001 و 0.012= P). در گروه ممانتین و متیل فنیدیت از 22.3 به 10 رسید (0.001>P) که به طور معنی داری از گروه دارونما و متیل فنیدیت کمتر بود(از 4/22به 5/13 کاهش یافت) (0.001>P). عوارض در دو گروه تفاوت معنی داری نداشت(0.05>P).
این مطالعه نشان داد که ممانتین همراه متیل فنیدیت در درمان اختلال بیش فعالی-کم توجهی کودکان موثرتر از متیل فنیدیت به تنهایی است و نیمرخ عوارض دارویی مشابهی دارد.