مطالعه موردی تاثیر روش گفتار هجایی در درمان لکنت سه کودک دارای سندرم داون

در حدود 59-42% افراد سندرم داون دچار لکنت هستند. اگرچه اختلالات شناختی و زبانی می تواند در این موضوع موثر باشد اما ماهیت اصلی لکنت در آنها نامعلوم است. اطلاعات اندکی از مداخلات لکنت درمانی در سندرم داون موجود می باشد و در این تحقیق سعی شد که اثربخشی روش گفتار هجایی بر روی سه فرد دارای سندرم داون بررسی گردد.
پژوهش حاضر بصورت تک موردی بر روی سه نوجوان دارای سندرم داون مبتلا به لکنت انجام شد. روش گفتار هجایی به همراه راهنمایی-های اشاره ای بعنوان روش مداخله بکار رفت. در سه مقطع قبل، بلافاصله بعد و سه هفته بعد از مداخله، نمره شدت لکنت و نمره ارزش نوع لکنت محاسبه شد. از آزمون های ناپارامتریک (چند نمونه وابسته) در نرم افزار SPSS-16 جهت آنالیز داده ها استفاده شد.
نمره شدت لکنت بعد از مداخله کاهش یافت اما تفاوت معنادار دیده نشد (0.060=p). نمره ارزش نوع لکنت بعد از مداخله کاهش یافت اما تفاوت معنادار نبود (0.050=p).
روش هجایی به همراه راهنمایی های اشاره ای توانست بطور غیرمعنادار باعث کاهش شدت و نمره ارزش نوع لکنت در سه نوجوان مبتلا به سندرم داون شود. افراد مورد مطالعه نتوانستند روش درمانی مذکور را نگه داشته و تعمیم دهند.