بررسی اثر تمرین هوازی و استرس صوتی بر میزان سروتونین پلاسمای موش های نر صحرایی

استفاده از فعالیت های بدنی برای درمان بیماری های عصبی سال هاست که سابقه دارد. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر تمرین هوازی و استرس صوتی بر میزان سروتونین موش های صحرایی نر ویستار بود.
در این مطالعه تجربی تعداد 21 سر موش صحرایی نر بالغ با محدوده وزنی 20/57±170/82 انتخاب شد. موش ها به طور تصادفی به سه گروه (استرس صوتی، تمرین + استرس صوتی و کنترل) تقسیم شدند. موش ها در معرض استرس صوتی، سر و صدای ضبط شده ترافیک (15±100 دسی بل) 60 روز، روزی 5 ساعت (صبح 8 الی 10/30، بعد ازظهر 16 الی 18/30) و تمرین هوازی به صورت پنج روز در هفته و به مدت 60 روز انجام گرفت و پس از 24 ساعت از آخرین جلسه تمرین و سر و صدا ترافیک نمونه گیری خون انجام شد و سطح پلاسمایی سروتونین اندازه گیری گردید. جهت تجزیه و تحلیل نتایج از آزمون های تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری 0/05 استفاده شد.
نتایج نشان داد که میانگین سروتونین در گروه تمرین هوازی +استرس صوتی(3/1±36/2 نانوگرم بر میلی لیتر) بیشتر از گروه استرس صوتی(2/1±921/9 نانو گرم بر میلی لیتر) و تقریبا نزدیک به گروه کنترل(7/3±40/8 نانوگرم بر میلی لیتر) بود.
به نظر می رسد که تمرین هوازی میزان سروتونین پلاسما ناشی از استرس صوتی را تا حدود زیادی جبران کرده و باعث کاهش اضطراب گردد.