نقش سولپراید در کیفیت اسپرم و ارتباط آن با باروری نر و روند رشد جنینی در لقاح داخل آزمایشگاهی

باروری جنس نر به عملکرد صحیح سیستم پیچیده ای از ارگان ها که نقش مهمی در اسپرماتوژنز دارند، بستگی دارد. در این مطالعه، اثرات داروی سولپراید بر پارامترهای اسپرم و توان لقاح آزمایشی مورد ارزیابی قرار گرفت.
در این مطالعه تجربی 30 موش نر بالغ به 3 گروه تیمار، کنترل شم و کنترل تقسیم شدند. موش های گروه تیمار روزانه 40 میلی گرم بر کیلوگرم محلول سولپراید را به مدت 45 روز و به صورت داخل صفاقی دریافت کردند. گروه شم فقط حلال دارو را دریافت کرد. بعد از 45 روز متعاقب بی هوشی همه موش ها به روش جابجایی گردن کشته شدند. اسپرم ها از اپیدیدیم جمع آوری و تحرک، زنده بودن و کیفیت DNA اسپرم بررسی شد. میزان باروری داخل آزمایشگاهی در هر گروه از نظر وضعیت لقاح و روند رشد جنینی مورد ارزیابی قرار گرفت.
در مقایسه با گروه های کنترل شم و کنترل تحرک و زنده ماندن اسپرم در گروه درمان شده با سولپراید، به طور معنی داری کاهش یافت. درصد آسیب DNA که کاهش میزان لقاح، تقسیم زیگوت و تعداد بلاستوسیت ها و بالا رفتن معنی دار تعداد جنین های متوقف شده را به همراه دارد، در موش های گروه دریافت کننده سولپراید افزایش یافت (p<0.05).
نتایج نشان داد متعاقب هایپرپرولاکتینمی ایجاد شده توسط سولپراید، القاء اختلال در روند اسپرماتوژنز باعث کاهش کیفیت اسپرم شده و کاهش قدرت باروری و روند رشد جنینی را در مقایسه با گروه های کنترل شم و کنترل به دنبال داشته است.