ارزیابی سنجه های پایداری در شهرهای کوچک. مطالعه ی موردی: شهرهای کوچک استان مازندران

بررسی شناخت وضعیت و تنگناهای توسعه ی نواحی از نظر پایداری و توسعه ی پایددار در شهرها از مسایلی است که اخیرا در فرهنگ برنامه ریزی شهری مطرح شده است. استفاده از ابزار و روش های سنجش پایداری در ابعاد اقتصادی، اجتماعی، کالبدی و زیست محیطی می تواند معیاری مناسب هم برای تعیین سطح پایداری شهرها و هم حل مشکلات و نارسایی های آنها برای نیل به رفاه اقتصدادی و سلامت اجتماعی فرهنگی ساکنین باشد تا به توسعه ی پایدار شهری برسند. در این راستا پژوهش - حاضر با استفاده از روش شناسی تحلیلی - توصیفی و پیمایشی در صدد پاسخگویی به این سوال کلیدی است که بر اساس ابعاد و مولفه های موثر در توسعه ی پایدار شهری، شهرهای کوچک استان مازندران در چه سطحی از پایداری هستند؟ برای تجزیه و تحلیل داده ها از مدل بارومتر پایداری پرسکات آلدن و رادار استفاده شده است. جامعه ی آماری در این تحقیق شامل شهرهای کوچ استان مازندران است. برای انتخاب جامعه ی نمونه، منطقه ی مورد مطالعه بر اساس وسعت و جمعیت به سه ناحیه ی مازندران شرقی، مرکزی و غربی تقسی گردیده و در هر ناحیه چند شهر به عنوان نمونه انتخاب شده اند. نتایج به دست آمده نشان می دهد که از میان شهرهای مورد مطالعه، سه شهر در شرایط ناپایداری بالقوه، دو شهر در شرایط پایداری متوسط و دو شهر نیز در وضعیت پایداری باالقوه قرار داشته اند. همچنین مولفه های رفاه انسانی در شهرهای مورد مطالعه، پایداری ضعیف تری نسبت به مولفه های رفاه اکوسیستم دارند و در کل این شهرها از سطح پایداری نسبتا ضعیفی برخوردارند.