رفتارهای مربیگری ترجیحی بازیکنان والیبال ایران

هدف پژوهش حاضر بررسی رفتارهای مربیگری ترجیحی بازیکنان والیبال شاغل در تیم های حاضر در لیگ های مختلف والیبال ایران بود. روش پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری آن شامل کلیه بازیکنان والیبال شاغل در تیم های رده های سنی ایران بود که طبق آمار فدراسیون والیبال تقریبا 1200 نفر بودند. نمونه آماری طبق جدول کرجسی و مورگان با درنظر گرفتن 10 درصد ریزش، شامل 320 بازیکن والیبال از 26 تیم (13 تیم مردان و 13 تیم زنان) حاضر در لیگ برتر و دسته یک بود. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه اطلاعات فردی محقق ساخته و پرسشنامه رفتار مربیگری (نسخه رفتارهای ترجیحی مربیگری) مارتین و بارنز (1999) بود. نتایج پژوهش نشان داد اکثر ورزشکاران ترجیح می دهند مربیانشان در زمان تمرین و مسابقه در قبال عملکردهای آنها رفتارهای مربیگری تشویقی، آموزشی و خودکنترلی از خود بروز دهند و از رفتارهای تنبیهی و عدم تقویت خودداری نمایند. ضمنا بین اولویت های رفتارهای مربیگری زنان و مردان در خرده مقیاس های تقویت، آموزش فنی اقتضائی اشتباه، حفظ کنترل و عدم تقویت تفاوت وجود داشت. زنان رفتارهای تقویت، آموزش فنی اقتضائی اشتباه و حفظ کنترلو مردان رفتارهای عدم تقویت و آموزش فنی تنبیهی را ترجیح می دادند. به نظر می رسد موفقیت در مربیگری سطوح حرفه ای ورزش، با تطبیق الگوهای رفتاری مربیان، متناسب با انتظارات ورزشکاران و با تاکید بر رویکرد تقویتی و آموزشی، محقق می گردد.