کارکردهای دراماتیک عمق میدان در سینمای معاصر ایران دهه ی 80

عمق میدان در سینمای ایران کارکردهای فراوانی داشته است اما تا کنون کمتر پژوهشی را می توان یافت که به چگونگی مواجه ی فیلمسازان ایرانی با عمق میدان پرداخته باشد. این پژوهش تلاش می کند تا با نگرشی تحلیلی-توصیفی به چگونگی برخورد کارگردان های ایرانی با سطوح متفاوت تصویر در دهه ی 80 بپردازد. در گام نخست شش فیلم از سینمای ایران به عنوان جامعه ی آماری انتخاب شده است: شب های روشن (فرزاد موتمن، 1381)؛ من ترانه پانزده سال دارم (رسول صدرعاملی، 1381)؛ گاوخونی (بهروز افخمی، 1382)؛ آتش سبز (محمدرضا اصلانی، 1386)؛ شبانه روز (امید بنکدار و کیوان علی محمدی، 1387) و یه حبه قند (رضا میرکریمی، 1390). در ابتدا مقدمه ای کوتاه از روند توسعه ی عمق میدان در سال های ابتدایی سینما ارائه شده است. در ادامه سطح های متفاوت شکل گرفته در تصویر سینمایی معرفی و شیوه ی بهره گیری از آن ها در فیلم های ایرانی واکاوی می شود. در بخش بعد نگرش های بدیع تر به عمق میدان با محوریت آثار منتخب بررسی می شوند. در انتها روندی خاص که به تخت کردن تصاویر سینمایی گرایش دارد، مورد واکاوی قرار می گیرد. هدف این پژوهش ترسیم شیوه ی برخورد کارگردان های ایرانی با عمق میدان، در دهه ی 80 است تا تحول بیان تصویری فیلم های سینمای ایران در بهره گیری از لایه های مختلف تصویر آشکار شود.