تغییرات عیوب انکساری در کودکان سودوفاک طی 10 سال پی گیری

بررسی تغییرات عیب انکساری به دنبال کارگذاری اولیه لنز داخل چشمی در کودکان مبتلا به آب مروارید مادرزادی و تکاملی.
روش پژوهش: در این مطالعه کوهورت تاریخی، کودکان 15-2 سال مبتلا به آب مروارید مادرزادی و تکاملی که تحت عمل جراحی لنزکتومی، برداشتن کپسول خلفی و ویترکتومی قدامی به همراه کارگذاری لنز داخل چشمی قرار گرفته و حداقل 5 سال پی گیری شده بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند. میزان عیب انکساری یک ماه، سه ماه و سپس هر 6 ماه پس از عمل تعیین شد. بر اساس سن جراحی، بیماران به سه گروه تقسیم شدند: گروه 1 (4-2 سال)، گروه 2 (7-4 سال) و گروه 3 (15-7 سال). سه گروه از نظر شیفت نزدیک بینی و سرعت تغییر آن با هم مقایسه شدند. ارتباط عیب انکساری و تغییرات آن پس از عمل با سن جراحی، قدرت لنز داخل چشمی و بهترین دید اصلاح شده بررسی شد. بر اساس عیب انکساری نهایی، تخمینی برای کاهش قدرت لنز داخل چشمی جهت به دست آوردن امتروپی در نوجوانی ارایه شد.
در این مطالعه که 41 چشم از 22 کودک مورد بررسی قرار گرفت، میزان شیفت نزدیک بینی در گروه اول، 2.84±4.93-، در گروه دوم 1.72±2.99- و در گروه سوم 1.69±0.44- دیوپتر بود. سرعت تغییرات در هر سال در این سه گروه به ترتیب 0.53-، 0.39- و 0.12- دیوپتر بود. شیفت نزدیک بینی و سرعت تغییر آن در کودکان کم تر از 7 سال از نظر آماری بیش تر از کودکان با سن بیش تر از 7 سال بود. بر خلاف متغیر سن حین عمل، قدرت لنز کارگذاشته شده و بهترین دید اصلاح شده نهایی تاثیر معنی داری در میزان شیفت نزدیک بینی نداشتند. کاهش قدرت لنز به ترتیب به میزان 20 و 15 درصد هنگام عمل در کودکان 4-2 و 7-4 سال احتمال امتروپی در نوجوانی را افزایش می دهد.
سن هنگام عمل ارتباط معنی داری با میزان تغییرات عیب انکساری بعد از عمل دارد ولی قدرت لنز کارگذاشته شده فاقد اثر بر روی این پیامد بعد از عمل می باشد. گرچه کاهش قدرت لنز هنگام عمل به میزان 20 و 15 درصد برای بیماران 4-2 و 7-4 سال احتمال امتروپی در نوجوانی را افزایش می دهد، به علت دامنه وسیع تغییرات در سنین پایین استفاده از چنین تخمینی با احتمال بیش تر دوربینی بیماران در نوجوانی همراه است.