خدا در ادیان ابراهیمی (یهودیت، مسیحیت و اسلام) و نسبت آن با عقل گرایی انتقادی- استدلالی

مهم ترین و بحث برانگیزترین گفتمان کلامی روزگار ما،گفتمان و مساله ی نسبت میان عقل و دین می باشد به این معنی که چگونه هم می توان متفکر بود و هم متدین ماند، هم تعقل و تفکر و استدلال ورزید و به لوازم آن پای بند ماند و هم تجربه ی دیندارانه داشت و دیندار باقی ماند.پرداختن به این مباحث، باعث پیدایش سه رویکرد عمده در حوزه ی کلام جدید و فلسفه ی دین شده است؛ نخست: رویکرد عقل گرایی حداکثری(strong Rationalism) و دوم رویکرد ایمان گرایی(fideism) و رویکرد سوم، عقل گرایی انتقادی(critical rationalism) یا عقل گرایی معتدل؛ در این مقاله تلاش شده است تا بر اساس رویکرد عقل گرایی انتقادی (معتدل) و با تکیه بر فهم فلاسفه از مبدا هستی، به قضاوت انتقادی- استدلالی درباره ی نسبت عقل استدلالی با خدای کتاب مقدس و خدای قرآن پرداخته شود و به این سوال اساسی پاسخ داده شود که آیا حکایت کتاب مقدس از خداوند و حکایت قرآن از خدا با عقل گرایی انتقادی- استدلالی، سازگاری دارد یا خیر؟
آنچه از این پژوهش که با رویکرد انتقادی –تحلیلی تحت عنوان((خدا در ادیان ابراهیمی(یهودیت،مسیحیت و اسلام)ونسبت آن باعقل گرایی انتقادی-استدلالی))بدست آمده این است که خدای قرآن برخلاف خدای تورات و انجیل چه از جهت ذات و چه از جهت صفات نه تنها با رویکرد عقل گرایی انتقادی-استدلالی سر ناسازگاری ندارد بلکه همه ی برا هین متقن فلسفی در اثبات خدای قرآن همراه و هم صدا هستند.