بررسی نوروهورمون ها در الگوی خواب بیماران مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک

انسان تقریبا یک سوم از زندگی خود را در خواب می گذراند، اما هنوز عملکرد این رفتار به خوبی شناخته نشده است. مطالعه حاضر با هدف بررسی نقش دو سویه بین خواب و فرآیند هورمونی دو محور هیپوفیز-هیپوتالاموس-آدرنال و گنادال در بیماران مبتلا به تخمدان پلی کیستیک انجام شده است.
این مطالعه موردی- شاهدی در سال 1391 بر روی 77 بیمار مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک در مرکز تحقیقات بهداشت باروری ولیعصر بیمارستان امام خمینی تهران انجام شد. در این مطالعه، سطوح سرمی نوروهورمون های استرس، بتا اندورفین، خواب و پروژسترون در 77 بیمار مبتلا به تخمدان پلی کیستیک و 97 زن سالم سنجیده شد. بررسی الگوی خواب توسط پرسشنامه کیفیت خواب پیتزبورگ PSQI در دو گروه انجام شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 18) و آزمون های کای دو، کولموگروف اسمیرنوف تی، من ویتنی، ضریب همبستگی پیرسون، اسپیرمن و تحلیل رگرسیونی انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد.
سطح سرمی هورمون های استرس آدرنالین و نورآدرنالین در گروه PCO که زودتر به خواب می رفتند (54/2±88/3) به طور معنی داری کمتر از افرادی در همین گروه بود که دیرتر به خواب می رفتند (71/4±43/6) (041/0=p). هورمون بتا اندورفین (001/0=p) و ملاتونین (031/0=p) در گروه PCO کمتر از گروه کنترل بود. بر اساس نتایج تحلیل رگرسیونی، در گروه بیماران فقط کورتیزول با امتیاز کیفیت خواب ارتباط معنی داری داشت (023/0=p).
بیمارانی که شب دیر خوابیده و صبح نیز دیر بیدار می شوند، سطوح نوروهورمون های آدرنالین، نورآدرنالین، ملاتونین و بتااندورفین در آنها کاهش معنی داری دارد.