نومنطقه گرایی درسیاست خارجی ایران

سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران عرصه تناوب میان -منطقه گرایی و بین المللی گرایی بوده است. در این میان، نومنطقه گرایی رویکردی نوین در سیاست خارجی برای برقراری پیوند میان منطقه گرایی و چندجانبه-گرایی بین المللی با توجه به ویژگی های عصر جهانی شدن است. بر این اساس، مقاله حاضر معتقد است تقویت روابط درون منطقه ای و سپس مناسبات میان منطقه ای می-تواند زمینه ساز اتخاذ سیاست نومنطقه گرایی در فرآیند جهانی شدن باشد. این مقاله با اتخاذ نوکارکردگرایی به عنوان چارچوب نظری تحقیق، منطقه گرایی موفق را پیش شرطی برای اتخاذ سیاست نومنطقه گرا می داند و ضمن بررسی ظرفیت ها و دستاوردهای جمهوری اسلامی ایران در حوزه منطقه-گرایی و ارتباطات فرامنطقه ای به تبیین راهکارهای تقویت ظرفیت ها و دستاوردهای نومنطقه گرایی در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران پرداخته است. در پاسخ به این سوال که راهکارهای تقویت و ارتقای منطقه گرایی نوین در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران چیست؟ مقاله حاضر به تبیین تعاملات میان-منطقه ای در عصر جهانی شدن به عنوان زمینه ساز تقویت و ارتقای رویکرد نومنطقه گرا در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران پرداخته است.