اثربخشی آموزش مبتنی بر طرح واره بر کاهش علائم استرس پس از ضربه ثانویه(STS) در همسران جانبازان مبتلا بهPTSD

ترومای ثانویه، به عنوان نشانگان تقریبا مشابه با اختلال استرس پس از سانحه در نظر گرفته می شود که به صورت غیرمستقیم و از طریق تماس نزدیک با قربانیان اصلی ایجاد می شود. این پژوهش با هدف بررسی اثرات آموزش مبتنی بر مدل طرحواره در کاهش علایم استرس ترومای ثانویه و ابعاد آن (تجربه مجدد رویداد، اجتناب و برانگیختگی) در همسران جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه انجام شد.
ابزار و در این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل، 24 نفر از همسران جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه که از سال های 1385 تا 1392 به بیمارستان روان پزشکی صدر تهران مراجعه کرده بودند مورد مطالعه قرار گرفتند. این افراد به صورت تصادفی به دو گروه آزمایشی (12 نفر) و کنترل (12 نفر) تقسیم شدند. ابزارهای پژوهش، پرسش نامه اطلاعات جمعیت شناختی، «مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس» و «مقیاس نشانگان استرس ترومای ثانویه» بودند. آموزش مبتنی بر رویکرد طرحواره، در 12 جلسه 2ساعته صورت گرفت. داده ها با آزمون های تحلیل کوواریانس تک متغیری و تحلیل کوواریانس چندمتغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
در مرحله پس آزمون، میانگین نمره نشانه های ترومای ثانویه در گروه آزمایش به طور معنی داری کمتر از گروه کنترل بود. همچنین بین میانگین نمره های دو گروه، در علایم مزاحمت، اجتناب و برانگیختگی تفاوت معنی داری وجود داشت(0.01>p).
آموزش طرحواره محور، راهبردی کارآمد و سودمند برای کاهش علایم ترومای ثانویه و مولفه های آن (مزاحمت، اجتناب و برانگیختگی) در همسران جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه است.