مواجهه پرستاران با خشونت شغلی در بیمارستان های آموزشی شهر اهواز

خشونت شغلی یک مسئله مرتبط با سلامت شغلی و ایمنی است که ممکن است پرستاران در فعالیت های روزانه خود با آن رودررو باشند. هدف این مطالعه بررسی میزان مواجهه با خشونت در پرستاران و ارتباط آن با برخی متغیرهای فردی و سازمانی است.
این مطالعه از نوع تحلیلی بود که به روش مقطعی در بیمارستان های آموزشی شهر اهواز انجام شد. نمونه برابر با 192 نفر از پرستاران بود که به صورت تصادفی ساده انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه جمع آوری گردید که شامل چهار قسمت مشخصات دموگرافیک و سازمانی پرستاران، سوالات مربوط به تجربه خشونت لفظی و فیزیکی و اقدامات مدیریت جهت کاهش خشونت علیه پرستاران بود. جهت بررسی و تحلیل داده ها از آزمون رگرسیون لجستیک و جداول آماری توصیفی و تحلیلی در نرم افزار SPSS نسخه 16 استفاده به عمل آمد.
به ترتیب 8/43 درصد و 74 درصد از پرستاران با خشونت فیزیکی و کلامی مواجه شده اند. 2/31 درصد از پرستاران از وقوع انواع خشونت در شغل نگرانی بالا داشته و 6/39 درصد از پرستاران به ندرت نگران خشونت در محل کار خود بودند. 9/46 درصد از پرستاران اظهار داشتند که جهت گزارش خشونت رویه مشخصی در سازمان وجود ندارد. 2/49 درصد و 2/45 درصد از پرستارانی که قربانی خشونت فیزیکی و کلامی شده بودند از رسیدگی به مسئله خشونت ابراز نارضایتی نمودند. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که مواجهه با خشونت با متغیرهای سن، وضعیت تاهل، بخش محل خدمت، نوبت کاری، نوع استخدام و جنسیت بیماران دارای ارتباط معنادار آماری است.
میزان خشونت شغلی در این مطالعه بالا بود لذا توجه ویژه به این مسئله ضروری است. جهت کاهش خطرات و تهدیدات ناشی از خشونت شغلی اتخاذ یک رویکرد پیشگیرانه، مشارکتی و رویه های مناسب گزارش و پیگیری خشونت مفید به نظر می رسد.