سهم ژن RORa در اوتیسم؛ لایه ی اپی ژنتیکی دیگر بر پیچیدگی اوتیسم

اوتیسم، اختلالی نوروژنتیکی است که تا قبل از سه سالگی و با اختلالات عدیده در برقراری ارتباطات اجتماعی و تکلم در کودکان بروز می یابد. با این حال، اخیرا آن را نوعی اختلال چند-ژنی با تاثیرات عمیق اپی ژنتیک بر پاتولوژی آن معرفی کرده اند. بر اساس گزارشات اخیر،، خاموشی اپی ژنتیکی ژن RORa (که نقشی کلیدی در تکامل بافت عصبی دارد)، بر اثر متیلاسیون نواحی پروموتری آن در کودکان اوتیسمی رخ می دهد که قادر است بخش قابل توجهی از پاتوژنز مولکولی اوتیسم را پاسخ دهد. بر این مبنا، تایید صحت و سقم این ادعا در جمعیت اوتیسمی ایران موضوع مطالعه ی پیش رو قرار گرفت. در این مطالعه، وضعیت متیلاسیون یک توالی 136 جفت بازی از یک جزیره CpG در نواحی پروموتری ژن RORa (از 200- تا 64-) که 13 سایت CpG را دربرمی گیرد، در سلول های رده لنفوسیتی 30 کودک مبتلا به اوتیسم (دوقلوهای MZ، DZ و اوتیسم منفرد (individual)) و مقایسه با کودکان نرمال، پس از تیمار بی سولفیت سدیم بوسیله تکنیک آنالیز منحنی ذوب متیلاسیون (MCA-Meth) مورد بررسی قرار گرفت. همچنین آنالیز qRT-PCR نیز جهت بررسی رونوشت های mRNA ژن RORa و تایید نتایج آنالیز MCA-Meth مورد استفاده قرار گرفت. در این مطالعه هیچ میزانی از متیلاسیون در نواحی پروموتری بررسی شده در کودکان بیمار و سالم یافت نشد و منحنی ذوب تمامی نمونه های مورد مطالعه با منحنی ذوب کنترل غیر متیله کاملا تطابق نشان داد. همچنین آنالیز qRT-PCR نیز کاملا نتایج آنالیز MCA-Meth را تایید کرد. متیلاسیون نواحی پروموتری ژن RORa را نمی توان به عنوان یک ریسک فاکتور اپی ژنتیکی عمومی در همه ی مناطق جغرافیایی قلمداد کرد و احتمالا سوال بزرگی را در پاتوژنز مولکولی اوتیسم پاسخ نمی دهد، حداقل در جامعه اوتیسمی ایران.