نویافته هایی از تدفین های سنگی در مکران ایران (شهرستان های نیک شهر و چابهار)

یکی از منابع مهم در جهت شناخت مذاهب و فرهنگ پیشینیان، مطالعه تدفین های باستانی است. تدفین بخشی از فرهنگ معنوی و مادی یک قوم محسوب می شود و در هر منطقه از ویژگی های خاصی برخوردار است، از آن جا که نحوه خاک سپاری برخاسته از تفکرات، عقاید و فرهنگ جامعه است، با مطالعه آن ها می توان به بازسازی روند تکامل فرهنگی جوامع باستان پرداخت؛ هم چنین پژوهش بر روی سنت های تدفین یکی از بهترین راه های مطالعه تاثیر و تاثر تمدن های همجوار در طول تاریخ بشری است. بررسی های جدید باستان شناختی منطقه بلوچستان نشان گر آن است که در منطقه جنوب و جنوب شرق ایران نوعی از تدفین با نام «گور سنگی»(Cairn Burial) در دوران حکومت پارتیان رواج داشته است که نمونه های مشابه با آن در مناطقی همچون کرمان، هرمزگان، فارس و بوشهر دیده شده است. این نوع از تدفین گودال های نه چندان عمیقی می باشند که روی آن را با انبوهی از سنگ های لاشه ای پوشانده اند. مشابه این شیوه تدفین در سرزمین های شرقی و جنوبی همجوار ایران از قبیل: بلوچستان پاکستان و حاشیه جنوبی خلیج فارس نیز مشاهده شده است. هدف پژوهش حاضر شناسایی و طبقه بندی انواع تدفین در بلوچستان ایران در دوره اشکانی و هم چنین بررسی چگونگی تدوام شیوه های تدفین از دوران پیش از آن است. این تحقیق با انجام بررسی میدانی و پیمایش در منطقه، قبور مورد نظر را شناسایی و تجزیه و تحلیل کرده و با ارائه مستندات باستان شناسی از قبیل: طبقه بندی ساختار قبور و مقایسه گونه شناختی نمونه های سفالین به معرفی، دسته بندی و ارائه گاهنگاری نسبی این سنت تدفین می پردازد. نتایج مقایسه گونه شناختی سفال موید تاریخ گذاری پارتی این سنت تدفین می باشد.