رابطه سبک مدیریت و میزان مسئولیت پذیری اجتماعی در بیمارستان های شهر تهران

امروزه موفقیت مدیران در اداره امور بیمارستانها، نه تنها منوط به توجه آنها به محیط داخل بیمارستان، که مستلزم در نظر داشتن محیط بیرونی آن می باشد و این همان پذیرش مسئولیت پذیری اجتماعی بیمارستان است. به نظر می رسد یکی از عواملی که می تواند در میزان پذیرش مسئولیت پذیری اجتماعی بیمارستان نقش داشته باشد، سبک مدیریت است. این مطالعه به بررسی رابطه سبک مدیریت و میزان مسئولیت پذیری اجتماعی در بیمارستانهای شهر تهران پرداخته است.
مطالعه توصیفی تحلیلی حاضر به صورت مقطعی در سال 1390 انجام گرفت. بیمارستانها و مراکز آموزشی درمانی تحت پوشش دانشگاه های علوم پزشکی تهران و شهید بهشتی و بیمارستانهای خصوصی شهر تهران در مقطع پژوهش، جامعه آماری این بررسی را تشکیل دادند (94≈n) و نمونه گیری به روش سرشماری انجام شد. ابزار جمع آوری داده ها، شامل دو پرسشنامه مربوط به تعیین سبک مدیریت بیمارستان و سنجش میزان مسئولیت پذیری بیمارستان بود که با توجه به مرور متون علمی مربوط و نظر کارشناسی مجریان طرح تهیه و روایی محتوایی و پایایی آنها ارزیابی شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از بسته آماری SPSS 16 و با استفاده از پارامترهای توصیفی و آزمون های آماری t مستقل و کای اسکوئر تحلیل شد.
میانگین امتیاز مسئولیت پذیری اجتماعی بیمارستانهای مورد مطالعه 3/46 بددست آمد. میانگین امتیاز بعد بازار 3/69، بعد رهبری و فرآیندهای درونی 3/64، بعد محیط زیست 3/40، بعد محیط کار3/38، جامعه و کشور 3/22 بود. بین میزان مسئولیت پذیری اجتماعی و نوع مالکیت و فعالیت بیمارستان رابطه معنی داری وجود نداشت. در مورد امتیاز سبک های 5 گانه مدیریت نیز امتیاز سبک مربیگری - حمایتی 34/38، سبک عدم مداخله 33/80، سبک استبدادی - مشارکتی 33/20، سبک دموکراتیک - مشارکتی 32/98 و سبک استبدادی - بوروکراتیک 30/28 بود. نتایج آزمون t مستقل هم نشان داد تفاوت معنی داری بین میانگین امتیاز سبک مدیریت در دو بخش دانشگاهی و خصوصی وجود نداشت. همچنین با توجه به نتایج آزمون کای دو شواهدی دال بر ارتباط بین سبک مدیریت و میزان مسئولیت پذیری اجتماعی بیمارستانها بددست نیامد.
میزان مسئولیت پذیری اجتماعی بیمارستانهای مورد بررسی متوسط ارزیابی شد. توصیه می شود برای بهبود وضعیت میزان مسئولیت پذیری اجتماعی اقداماتی در رابطه با 5 بعد مسئولیت پذیری اجتماعی و خصوصا بعد محیط کار و جامعه و کشور صورت گیرد. همچنین انجام مطالعات مشابه با حجم نمونه بیشتر توصیه می گردد