بررسی میزان بقا 2 ساله کودکان مبتلا به تومور ویلمز در بیمارستان بعثت همدان

تومور ویلمز شایع ترین تومور کلیه در کودکان است. این تومور شش درصد تمام سرطان های کودکان را تشکیل داده و اگر زود درمان شود، دارای پیش آگهی خوبی است. مطالعه حاضر به منظور بررسی یافته های بالینی و پاتولوژیک بیماری و پاسخ درمانی آن در کودکان ایرانی مبتلا به تومور ویلمز که طی سالهای 1384 الی 1388 در بخش خون بیمارستان بعثت همدان تحت درمان قرار گرفته اند، انجام گرفت.
در این مطالعه توصیفی مقطعی، تمام 24 کودک مبتلا به تومور ویلمز اثبات شده با بیوپسی که طی سالهای 1384 الی 1388 در بخش خون بیمارستان بعثت همدان تحت درمان قرار گرفته بودند، برای مدت دو سال و به فواصل هر ماه معاینه و هر سه ماه ارزیابی پاراکلینیکی، پس از قطع درمان پیگیری شدند.
در هنگام تشخیص بیشتر بیماران، در مرحله 3 بیماری قرار داشتند. دو بیمار دارای هیستولوژی unfavorable بودند و شایع ترین یافته بالینی مشاهده شده، توده شکمی بود. میزان بقا دو ساله در بیماران با مرحله های 1 و 2 بیماری، 100 درصد و در بیماران با مرحله های 3 و 4، 83 درصد بود. چهار بیمار از مجموع بیماران فوق (16/7 درصد) با عود مراجعه داشتند، که دو موردشان (8/3 درصد) فوت شدند. موارد فوت هر دو در مراحل بالا اتفاق افتاده است.
نتایج بدست آمده در مطالعه حاضر نشان داد که میزان بقاء مشاهده شده در این بررسی، بهتر از بسیاری از مطالعات انجام شده در این زمینه می باشد.