بررسی تاثیر تاموکسیفن بر رشد پروماستیگوت و آماستیگوت لیشمانیا ماژور

درمان لیشمانیازیس جلدی با ترکیبات آنتیموان پنج ظرفیتی به عنوان داروی اصلی محدودیت ها، عوارض جانبی و خطر عود مجدد را در پی دارد. به همین دلیل یافتن داروهای جدید و موثر واجد ارزش و اهمیت بالایی است. در پژوهش حاضر اثربخشی داروی تاموکسیفن بر روی رشد پروماستیگوت ها و آماستیگوت های لیشمانیا ماژور در شرایط برون تنی سنجیده شده است.
در این مطالعه تجربی، تاثیر غلظت های مختلف 1، 50،20،10،5 میکروگرم بر میلی لیتر تاموکسیفن در سه زمان 24، 48 و 72 ساعت بر پروماستیگوت ها و آماستیگوت های لیشمانیا ارزیابی شد و با استفاده از شمارش انگل،IC50 محاسبه گردید. درصد زنده بودن انگل پس از تاثیر تاموکسیفن با روش MTT) 3-(4،5-dimethylthiazol-2-yl)-2،5-diphenyltetrazolium bromide) تعیین شد.
پس از گذشت 24، 48 و72 ساعت از کشت انگل شمارش تعداد انگل نشان داد که در حضور غلظت های مختلف تاموکسیفن با گذشت زمان تعداد پروماستیگوت ها و آماستیگوت ها کاهش یافت. 24 ساعت پس از کشت، تعداد انگل در گروه کنترل 106×1/07 در هر میلی لیتر و این تعداد در غلظت های 1 و 50 میکروگرم تاموکسیفن به ترتیب 106×0/95 و 106×0/06 شمارش شد. IC50 تاموکسیفن μg/ml 2/64 محاسبه گردید.
تاموکسیفن دارای اثرات ضد لیشمانیایی در شرایط برون تنی است، لذا تحقیقات بیشتر در زمینه تاثیرات تاموکسیفن در مدل های حیوانی پیشنهاد می شود.