پاسخ عصبی عضلانی بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس به ارتعاش درمانی پاسخ عصبی عضلانی به ارتعاش درمانی

هدف از این پژوهش، تاثیر ارتعاش کل بدن بر بهبود عملکرد بیماران مبتلا به ام اس است.
در این تحقیق، هفتادوسه نفر از افراد مبتلا به ام اس، با میانگین سنی 2٫67±73 سال حضور داشتند و بیست نفر از این افراد با رضایت کامل شرکت کردند. آن ها ناتوانی متوسط در دامنه 2٫5 تا 4٫5 داشتند. آزمودنی ها براساس طرح بوسکو، در چهار گروه تقسیم شدند: یک گروه کنترل و سه گروه تجربی. گروه اول در شش جلسه و در شش هفته کار خود را انجام دادند و گروه دوم در دوازده جلسه و در شش هفته و گروه آخر نیز در هجده جلسه و در شش هفته. فرکانس ارتعاش 15 تا 25 هرتز استفاده شد. پس از پایان برنامه تمرینی، عملکرد عصبی عضلانی با آزمون استاندارد chair-5 و TUG ارزیابی شد. به منظور تحلیل داده ها، از SPSS نسخه هجده در سطح معناداری آلفای پنج درصد استفاده شد.
نتایج روش های آماری تحلیل پراکنش با اندازه گیری مکرر و تحلیل پراکنش یک راهه، نشان دادند تمرین ارتعاش کل بدن، زمان انجام آزمون chair-5 (0٫03>P) و آزمون tug (0٫03>P) را به طور معنا داری کاهش می دهد. برای آزمون chair-5، سه جلسه تمرین در هفته، از نوع تمرین ارتعاش کل بدن، به طور معنادارتری عملکرد عصبی -عضلانی بهتری در مقایسه با دو گروه دیگر داشت (0٫03>P).
تمرینات ارتعاش کل بدن در بیماران ام اس به بهبود عملکرد عصبی عضلانی منجر می شود.