معناشناسی زمینه و تناوب فعل های مرکب در زبان فارسی

در این مقاله با بررسی تناوب موضوعی برخی فعل های مرکب در زبان فارسی نشان می دهیم چگونه یک توصیف مبتنی بر زمینه های معنایی می-تواند به پرسش هایی در زمینه رفتار نحوی و ساخت های موضوعی مرتبط با این فعل ها پاسخ دهد. در زبان فارسی تعدادی از فعل های مرکب، می-توانند در تناوب سببی شرکت کنند. این فعل ها دارای گونه سببی و ضد سببی هستند. اما در برخی بافت ها، گونه ضد سببی پذیرفتنی نیست؛ در حالی که گونه سببی پذیرفتنی است. در این مقاله رفتار متفاوت این فعل ها را در بافت های مختلف در چارچوب نظریه «معناشناسی زمینه» (Vide. Fillmore & Atkins، 1992) توضیح داده و نشان می دهیم این فعل ها با دو زمینه معنایی مرتبط هستند. همچنین با استفاده از مفهوم زمینه معنایی (Vide. Fillmore & Baker، 2010) نشان می دهیم بر خلاف کریمی دوستان (2005) که معتقد است ساخت موضوعی فعل های مرکب به وسیله عنصر غیر فعلی تعیین می شود و نیز برخلاف عقیده فولی، هارلی و کریمی (2005) که مدعی اند همکرد و عنصر غیر فعلی در تعیین ساخت موضوعی فعل های مرکب موثر هستند، ساخت موضوعی این فعل ها به وسیله کل ساخت حاوی فعل تعیین می شود.