ضرورت بکارگیری سیستم های ارتباطی سیار و بی سیم در بلایای بیمارستانی

سیستم های کنونی مدیریت اطلاعات و ارتباطات در زمان بحران در درجه اول برای شناسایی سوابق و ردیابی افراد آسیب دیده بر ارتباطات رادیویی و کاغذی تکیه می کنند. این سیستم های سنتی در زمان بروز بحران محدودیت های قابل توجهی دارند. از میان مهمترین این محدودیت ها می توان به این نکته اشاره کرد که سیستم های مبتنی بر کاغذ یک مخزن اطلاعاتی ایستا و ثابت در یک محل را ایجاد می کنند که اجازه به اشتراک گذاری اطلاعات را در میان ارایه دهندگان خدمت، مدیران و تصمیم گیران را نمی دهند. در نتیجه در زمان بحران، عدم دسترسی مناسب به اطلاعات مورد نیاز، منجر به ارایه خدمات ضعیف و با کیفیت پایین و نامناسب می گردد.
فنآوری های اطلاعاتی نوین از پتانسیل بالایی برای غلبه بر محدودیت های فیزیکی سیستم های اطلاعاتی ایستا و محدود به یک مکان، برخوردار هستند(3-1). سیستم های اطلاعاتی بی سیم بسیاری(از قبیل: شبکه های ارتباطی بی سیم، سیستم های الکترونیکی ردیابی محل و موقعیت بیمار، وسایل الکترونیک مراقبت از بیمار با قابلیت انطباق با پرونده الکترونیک سلامت، سیستم های پشتیبان ارتباطات پزشکی و سیستم های تبادل اطلاعات با مراکز درمانی) برای استفاده در پزشکی توسعه پیدا کرده اند که می توانند کانال های ارتباطی و اطلاع رسانی را تقویت کنند و کیفیت مراقبت های پزشکی را در زمان بحران افزایش دهند.
در این رابطه نتایج پژوهشی با عنوان «سیستم های اطلاعاتی اینترنتی بی سیم در واکنش به بلایای پزشکی» (Wireless Internet Information System for Medical Response to Disasters: WIISARD) توسط موسسه ملی سلامت امریکا در زمینه بررسی نقش فناوری های پیشرفته در فاجعه های پزشکی نشان داد که فناوری اطلاعات می تواند توسعه پیدا کند و به سرعت توسط ارایه دهندگان خدمت در کوتاه مدت مورد پذیرش واقع شود. علاوه بر این، چنین فن آوری هایی، شناسایی بیمار، تعیین موقعیت بیمار و مستند سازی را بدون ایجاد تاخیر یا وقفه (که در نتیجه تکیه بر ارتباطات رادیویی است) بهبود می بخشند. همچنین این سیستم ها قادر هستند اطلاعات را در زمان واقعی هم بین ارایه دهندگان خدمت و هم بین بخش های اورژانس بیمارستان توزیع نمایند(4).
همچنین Buono و همکارانش از دانشگاه کالیفرنیا در سال 2007 میلادی در مطالعه خود با عنوان«مقایسه اثر بخشی دستگاه های ردیابی الکترونیکی بی سیم در مقابل سیستم های کاغذی سنتی برای ردیابی قربانیان یک فاجعه در مقیاس بزرگ» اشاره کردند که برای 40 نفر از قربانیان حادثه در محلی که از سیستم های اطلاعاتی اینترنتی بی سیم برای مقابله با فاجعه پزشکی استفاده می شد، وضعیت گزارش دهی در مورد موقعیت بیماران به طور معناداری (82 درصد) در مقایسه با سیستم ردیابی سنتی مبنتی بر کاغذ (32 درصد) بهتر بود (5).
در نهایت Grasso در مطالعه خود در سال 2006 میلادی با عنوان «کاربرد کامپیوتر دستی برای مدیریت بحران پزشکی» اظهار داشت که در صورت بروز بلایای پزشکی، سیستم های کامپیوتری سیار می توانند ارتباط کارکنان پزشکی را با سایر گروه های درمان توسعه دهند. این سیستم می تواند اطلاعات مربوط به وضعیت بالینی بیمار و اطلاعات مربوط به تهدید افراد برای اینکه در معرض عوامل بیولوژیکی، شیمیایی، و یا سایر عوامل خطرناک قرار گرفته اند را مدیریت کند. همچنین این سیستم اجازه می دهد تا کارکنان بتوانند از هر محلی با مرکز فرماندهی تیم مراقبت، ارتباط برقرار کنند و داده های بالینی و پیام ها را ارسال کنند(6).
توصیه می شود گروه های مدیریت بحران توانمندی های خود را (به ویژه در زمینه تامین پشتیبانی مخابراتی) هنگام وقوع سوانح تقویت کنند. همچنین باید سیستم ها و تجهیزات ارتباطی سیار و بی سیم امن را در مجموعه های کانال های ارتباطی، برای برقراری ارتباطات مداوم در نظر بگیرند تا بتوانند از این سیستم ها که از انعطاف پذیری و پویایی بالاتری نسبت به سیستم های سنتی برخوردار است بهره مند شوند و به این ترتیب امکان تبادل اطلاعات را به صورت مطلوب بین گروه مدیریت بحران و کلیه افراد دخیل در بحران، را فراهم آورند.