اثرات اعمال خشکی و روش کشت بر عملکرد و کارایی مصرف آب ذرت شیرین

خشکی فصلی یکی از عوامل مهم محدود کننده رشد و تولید ذرت در جهان است. آزمایشی دو ساله به منظور بررسی اثرات کم آبیاری بر عملکرد، اجزای عملکرد و کارایی مصرف آب ذرت شیرین (Zea mays L. var. saccharata)، اجرا شد. این آزمایش به صورت فاکتوریل اسپلیت پلات در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار انجام شد. کرت های اصلی به سه رقم KSC403، مریت و آبسیژن تعلق گرفت. سطوح مختلف آبیاری (تامین 100، 80 و 60 درصد ETc) و روش کاشت (روش پشته و کف جوی) به کرت های فرعی تعلق گرفت. در بین ارقام مختلف از نظر صفات مورد مطالعه تفاوت معنی دار مشاهده شد (p<0.01). بیشترین طول و قطر بلال و حداکثر زیست توده مربوط به رقم مریت بود. اثر متقابل سطح آبیاری و روش کاشت بر وزن بلال تر معنی دار بود (p<0.01). حداکثر و حداقل عملکرد بلال تازه با میانگین 7/ 19 تن در هکتار و 4/ 7 تن در هکتار، به ترتیب مربوط به رقم مریت در سطح آبیاری 100% ETc و ارقام KSC403 و آبسیژن در سطح آبیاری 60% ETc بود. اثر روش کاشت بر صفات مورد مطالعه معنی دار نبود. نتایج نشان داد که افزایش طول دوره ASI(فاصله بین ظهور رشته های ابریشمی و گل تاجی) در پاسخ به کمبود آب، سبب کاهش تعداد دانه در ردیف و در نهایت کاهش عملکرد دانه می شود. وزن زیست توده با کاهش مقدار آب مصرفی کاهش یافت. کاهش عملکرد بلال تازه توام با کاهش عملکرد زیست توده سبب کاهش کارایی مصرف آب در ذرت شیرین گردید، اما بین کارایی مصرف آب در تیمارهای تامین 100 و 80 درصد نیاز آبی، تفاوت معنی داری مشاهده نشد.