منابع قدرت نرم جمهوری اسلامی ایران

تغییرات گسترده و جریان ساز محیط جهانی طی دهه های اخیر و کاهش مقبولیت کاربرد قدرت سخت، توجه به مظاهر قدت نرم را برای کنش گران اجتناب ناپذیر ساخته است. لذا کشورهای مختلف حتی در سطوح منطقه ای سرمایه گذاری های قابل توجهی به منظور ارتقاء منابع قدرت نرم خود انجام داده اند. امروزه سرمایه گذاری در حوزه ی استحصال قدرت نرم امری نیست که هیچ کشوری از جمله جمهوری اسلامی ایران به عنوان یکی از اعضای نظام جهانی که لاجرم باید خود را با اقتضائات این نظام سازگار سازد از آن مستثنی باشد. مقاله ی پیش رو شناسایی و بررسی منابع قدرت نرم جمهوری اسلامی ایران را در دستورکار دارد. سوال اصلی مقاله در خصوص چیستی منابع قدرت نرم جمهوری اسلامی ایران است و نگارندگان با کاربرد روش توصیفی تحلیلی و در چارچوب نظریه ی قدرت نرم جوزف نای این فرضیه را مطرح می سازند که جمهوری اسلامی ایران در سه سطح فرهنگ، ارزش ها و سیاست خارجی منابعی برای اعمال قدرت نرم در اختیار دارد که در صورت شناخت دقیق و سرمایه گذاری مناسب، به خوبی قابل استحصال هستند. نوآوری مقاله ی حاضر بیش تر ناشی از توجه به کنش سیاست خارجی به عنوان یک منبع مولد قدرت نرم است. نگارندگان با طرح شاخص عدم منفعت محوری در سیاست خارجی مدعی هستند رفتارها و کنش های غیرمنفعت محورانه ی یک کشور در ارتباط با سایرین می تواند منجر به ارتقاء وجهه و در نتیجه افزایش قدرت نرم آن در جوامع مخاطب گردد. در این زمینه به مصادیقی از سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران استناد شده است.