تغییرات آسیب القا شده به وسیله قارچ کش پروپیکونازول بر بافت بیضه و فرآیند اسپرماتوژنز و اثرات حفاظتی سلنیوم در موش صحرایی

پروپیکونازول قارچ کشی گیاهی است که به صورت موضعی و سیستمیک برای عفونت های قارچی و در کشاورزی برای حفاظت و نگهداری میوه ها، سبزی جات و غلات استفاده می شود. هدف از مطالعه تجربی حاضر، بررسی اثر قارچ کش پروپیکونازول بر بافت بیضه و نیز اثرحفاظتی احتمالی سلنیوم مورد بررسی قرار گرفت.
در این مطالعه تجربی 40 سر موش صحرایی به 10 گروه 4 تایی شامل؛ کنترل، شم دریافت کننده حلال پروپیکونازول، آب مقطر دریافت کننده نرمال سالین و هفت گروه تجربی: 1 دوز 0/0 میلی گرم بر کیلوگرم سلنیوم، گروه 2، 3، 4 به ترتیب دوزهای 10، 50 و 75 میلی گرم بر کیلوگرم پروپیکونازول و گروه های 5، 6، 7 که به ترتیب دوزهای 10، 50 و 75 میلی گرم بر کیلوگرم پروپیکونازول به همراه 5/ 0 میلی گرم بر کیلوگرم سلنیوم دریافت کردند. تزریق به مدت 2 هفته، یک روز در میان به صورت درون صفاقی انجام شد. بعد از تعیین سطوح سه هورمون لوتئینی کننده، محرک فولیکولی و تستوسترون، شمارش اسپرم با لام هموسیتومتر انجام شده. داده ها با آزمون آماری آنالیز واریانس تجزیه و تحلیل شدند.
اختلاف معنی داری درسطوح هورمون ها در گروه های تجربی 2 تا7 در مقایسه با گروه کنترل مشاهده نشد، اما سلول های سرتولی، اسپرماتوگونی، اسپرماتوسیت اولیه، اسپرماتید و اسپرم در گروه های تجربی 2 تا 7 در مقایسه با گروه کنترل کاهش معنی داری داشتند(p<0.05).
کاهش تعداد اسپرم های شمارش شده و سلول های پیش ساز آن بیانگر نقش اختلالی پروپیکونازول در روند تولید این سلول ها و عدم تاثیر حفاظتی سلنیوم بوده است.