ارزیابی تنوع گیاهان کشاورزی و تاثیر گذاری فاکتورهای مدیریتی در منطقه شکار ممنوع قراویز

تنوع زیستی پایه و اساس کشاورزی به شمار می رود. کشاورزی پایدار نیز به دنبال افزایش تنوع زیستی است. طی این مطالعه تنوع زیستی گیاهان کشاورزی و فاکتورهای مدیریتی در سه روستای منطقه شکارممنوع قراویز و چهار روستا در حاشیه ی این منطقه، در شهرستان سرپل ذهاب مورد بررسی قرار گرفت. اطلاعات موردنظر از طریق بازدید از مزارع و پرسشنامه های خاصی جمع آوری گردید. شاخص های غنای گونه ای، شانون-وینر و غالبیت سیمپسون محاسبه شد. نتایج این مطالعه نشان داد که، گونه های کشاورزی موجود در منطقه مورد مطالعه به هفت خانواده تعلق دارند که گرامینه، لگومینوز و سولاناسه بیشترین سهم را دارا می-باشند. گونه های گندم، ذرت در تمامی روستاهای موجود مورد کشت و کار قرار می گیرند. همبستگی بین نوع مزرعه با شاخص-های غنای گونه ای (**419/ 0)، شانون-وینر (**449/ 0) و غالبیت سیمپسون (**315/ 0-) معنی دار شده، به عبارتی آبی یا دیم بودن مزرعه بر روی شاخص های مذکور موثر بوده است. همبستگی نوع کود مصرفی با شاخص های غنای گونه ای (**413/ 0-)، شانون-وینر (**377/ 0-) و غالبیت سیمپسون (**296/ 0) نیز معنی دار گردید. هرچه گرایش به مصرف کودهای شیمیایی بیشتر شود میزان تنوع گونه های زراعی کاهش می یابد. همبستگی میزان مصرف کودهای آلی با شاخص غنای گونه ای (**452/ 0)، شانون-وینر (**419/ 0) و غالبیت سیمپسون (**338/ 0-) معنی دار بوده که با افزایش مصرف کودآلی، تنوع گونه های زراعی نیز افزایش می یابد. همچنین تاثیر فاکتورهای مقدار مصرف کودهای شیمیایی، آیش گذاری سالانه، مصرف بذر اصلاح شده، سموم شیمیایی و نهاده بیولوژیک بر روی شاخص های تنوع زیستی بی معنی گردیده است.