بررسی شیوع افسردگی در بیماران دیالیزی در ایران (1392-1378): یک مطالعه سیستماتیک و متاآنالیز

بیماری نارسایی مزمن کلیوی تخریب پیشرونده و برگشت ناپذیر عملکرد کلیوی است. درمان اصلی این بیماری دیالیز و در نهایت پیوند کلیه است، اما خود عمل دیالیز فرایندی تنش زا و استرس آور است و سبب بروز افسردگی در بیماران دیالیزی می شود. اهمیت شناسایی و بررسی افسردگی در بیماران دیالیزی تا بدان جاست که در صورت عدم شناسایی و درمان افسردگی، فرد دچار اختلال تغذیه، ضعف سیستم ایمنی بدن، عدم رعایت رژیم درمانی، افزایش شدت بیماری شده و در نهایت ممکن است باعث اقدام به خودکشی شود.
مطالعه حاضر با روش متاآنالیز انجام شد. با استفاده از سازکارهای جستجو در پایگاه های SID، ScienceDirect و PubMed مقاله های مرتبط با موضوع جستجو گردید و هم چنین فهرست منابع مقاله های شناسایی شده برای یافتن مقاله های بیش تر مرور شد. ناهمگنی مطالعات با استفاده از شاخص 2I بررسی شد و داده های آن ها با استفاده از نرم افزار،comprehensive meta analysis تحلیل گردید.
در 19 مقاله مورد بررسی، میزان شیوع کلی افسردگی در بیماران دیالیزی در ایران در مجموع، 63 درصد (56-70 درصد: فاصله اطمینان 95 درصد) برآورد شد. بیش ترین شیوع افسردگی 93 درصد (83-97 درصد: فاصله اطمینان 95 درصد) در سنندج در سال 1389 می باشد و کم ترین شیوع افسردگی 28 درصد در تهران سال 1388 (19-40 درصد: فاصله اطمینان95 درصد) می باشد.
در بررسی متاآنالیز یافتیم که شیوع افسردگی در بیماران دیالیزی در ایران نسبت به کشورهای توسعه یافته بالااست. بنابراین پیش نهاد می شود غربالگری جهت تشخیص زودرس افسردگی در این گروه از بیماران همگام با سایر اقدامات درمانی و تشخیصی انجام شود.