درون مایه های صوفیانه در شعر سهراب سپهری و میخائیل نعیمه

سهراب سپهری و میخائیل نعیمه دو شاعر معاصر ایرانی و لبنانی، در اشعار خود لایه های نازکی از عرفان و تصوف دارند، که صرف نظر از خاستگاه شرقی یا اسلامی آن، توانسته اند میراث ادبیات صوفیانه و عرفانی را در دوره ی معاصر و در دو ادبیات فارسی و عربی احیا کنند و به خواسته ها و دغدغه های انسان معاصر که در گرداب مسائل اجتماعی و سیاسی خود را درمانده می بیند، اهتمام ورزند. پژوهش حاضر در پی شناساندن درون مایه هایی از تصوف و عرفان در شعر این دو شاعر است که شعر آنها را به هم نزدیک نموده و آنها را در بین دیگر شاعران معاصر متمایز ساخته است. از درون مایه های صوفیانه در شعر این دو شاعر می توان به مواردی چون تجلی خداوند بر پدیده های عالم (وحدت شهود)، اتحاد نفس با عالم، عزلت و تنهایی صوفیانه، عشق و تقابل آن با عقل، طبیعت گرایی، خوشبینی عارفانه، تبیین نظام احسن، مرگ دوستی عارفانه و دم غنیمت شمردن اشاره کرد. هدف از انجام این پژوهش تبیین اندیشه های مشترک دو شاعر و نحوه ی برخورد آنها با عرفان در دروه ی معاصر است و اینکه هر دو شاعر از چه آبشخورهای عرفانی بهره برده اند.